Początki

Zanim dekretem z 14 września 1945 r. Biskup Lubelski Marian Fulman powołał do istnienia Diecezjalny Związek Towarzystw Miłosierdzia Chrześcijańskiego Caritas, potrzebującymi pomocy opiekowało się działające w Lublinie jeszcze w okresie międzywojennym Towarzystwo Miłosierdzia Chrześcijańskiego im. św. Wincentego. Nowa organizacja powstała na bazie statutu Towarzystwa, a na celu miała ?zjednoczenie katolickiej dobroczynności na terenie Diecezji, dopomaganie do usprawnienia jej działalności, kierowanie oraz reprezentacja i ochrona interesów? (art. III).

Trzy referaty

Z takiej wizji związku wynikały konkretne wskazania: szerzenie i pogłębianie ducha czynnej miłości bliźniego, kształcenie działaczy i pracowników, zjednoczenie zakładów dobroczynnych oraz stowarzyszeń, inicjowanie i kontrola parafialnych oddziałów Caritas i oczywiście utrzymywanie stałego kontaktu z Krajową Centralą Caritas. Statutowo działanie związku polegało też na występowaniu w imieniu katolickiej akcji charytatywnej wobec władz państwowych i samorządowych. W ramach organizacji istniało kilka referatów: Opieki nad dzieckiem, Trzeźwości, a także Akcji Samarytańskiej. W terenie powstawały oddziały parafialne, w których podobnie jak w centrali tworzono referaty odpowiadające za konkretną pomoc.

Anioły na uczelni

Diecezjalny Związek organizował przedszkola dla dzieci z biednych rodzin, kuchnie dla ubogich, internaty dla młodzieży, pomagał osobom chorym i włączał się w akcje ogólnopolskie. Dbał też o formację obecnych i zdobywanie przyszłych dobroczyńców, przez wydawanie miesięcznika pt. ?Informator Charytatywny?. Jednak szczególnie ciekawą formą pomocy, której udzielał Diecezjalny Związek było wsparcie studentów lubelskich uczelni. W tzw. ?Caritas Academica? nie było podań czy zgłoszeń ? potrzebujących zgłaszali tzw. Informatorzy, których zadaniem było wyszukiwanie na poszczególnych wydziałach osób najbardziej potrzebujących pomocy. Z pieniędzy otrzymywanych ze Związku, ofiar i składek studenckich, zarząd ?Caritas Academica?, starał się organizować potrzebą pomoc.

Nowy początek

Nadszedł rok 1950 i podobnie jak w całej Polsce, w Lublinie rozwój pomocy potrzebującym został zatrzymany, decyzją władz komunistycznych o likwidacji dotychczasowych struktur Caritas. Na wiele lat troska o potrzebujących spoczęła na Wydziale Charytatywnym Kurii Diecezjalnej.

Kiedy w wyniku ustaleń Okrągłego Stołu udało się reaktywować Caritas jako instytucję dobroczynną Kościoła katolickiego, Biskup Lubelski Bolesław Pylak dekretem z 24 maja 1991 r. powołał do istnienia Caritas Diecezji Lubelskiej. Po powiadomieniu Biura ds. Wyznań Urzędu Rady Ministrów, 16 października uzyskano stosowne poświadczenie i Caritas Diecezji Lubelskiej uzyskało państwową osobowość prawną. Nie był to koniec zmian. W wyniku przeprowadzonego w 1992 r. podziału administracyjnego Kościoła w Polsce Diecezja Lubelska podniesiona została do rangi Archidiecezji i Metropolii. Od tego czasu diecezjalna Caritas nazwę na Caritas Archidiecezji Lubelskiej.

źródło: lublin.caritas.pl