Całe nasze życie posługujemy się różnymi znakami. Trudno sobie wyobrazić, wyobrazić podróż samochodem bez znaków drogowych, bez znaków na mapie, bez znaków w nawigacji. Nasz język również złożony jest ze znaków. Od liter poprzez wyrazy, zdania, a także Znaki interpunkcyjne czy w muzyce zapisy nutowe.
Wyobraźmy sobie, że siedzimy na sali wykładowej i oto przychodzi profesor, który zaczyna do nas przemawiać w obcym języku. Najpierw zapewne byłaby jakaś konsternacja, poszukiwanie ludzi, którzy powinni byli tłumaczyć. Rozglądanie się, czy przypadkiem profesor nie dostarczył wcześniej jakiś materiałów, w których jego wykład będzie przetłumaczony na język dla nas zrozumiały. Po pewnym czasie pojawiły się uśmiechy komentarze, aż wreszcie studenci zajęliby się czymś, co zupełnie odwróciło by ich uwagę od prowadzonego wykładu.
Jak wielu ludzi chodzących do Kościoła tak właśnie zachowuje się na mszy świętej? Czyż nie, dlatego właśnie, że nie rozumieją znaków, które w Liturgii uobecnia ją nam Chrystusa. Wartość swojej obecności w kościele postrzegają jedynie przez pryzmat bardziej lub mniej udanego kazania, śpiewu, organisty, tudzież innych wydarzeń, które tak naprawdę są o wiele mniej istotne od serca Liturgii.
Gdzie w tym wszystkim jest Chrystus? Gdzie jest Jego ofiara? Wieczernik i Krzyż, pod którym zbieramy się, aby Dostąpić zbawienia? Miniony czas tak zwanej cowidozy jeszcze bardziej zrealizował nasz udział w Liturgii. Wmawiano nam, że przecież możemy obejrzeć mszę w telewizji i że jest to dokładnie to samo. Ilu ludzi, wówczas nie rozumiejąc niczego mówiło, że teraz mogą sobie wybrać, czy uczestniczyć we mszy z Częstochowy z Łagiewnik czy z jakiegokolwiek innego miejsca w Polsce, w tym z parafialnego kościoła?
Jesteśmy na niecały tydzień przed wigilią Bożego Narodzenia. Ten szczególny dzień, zwłaszcza w polskiej rzeczywistości, obfituje w znaki i gesty, które powinny prowadzić nas wprost do przybliżenia się ku tajemnicy Bożego Narodzenia. Czy tak się stanie? Jakie znaczenie ma dla nas jeszcze symbol opłatka, składanych sobie życzeń puste miejsce przy stole? Ilu ludzi niewierzących, niechodzących do kościoła tego dnia pobożnie zgromadzi się przy stole i może nawet uczyni znak Krzyża Świętego, pomijając już słowa świętej Ewangelii? Puste znaki, niezrozumiałe gesty i tajemnicze słowa, które gdzieś będą jeszcze echem tego, co w sercach kiedyś było świątynią Boga.
W tym roku mam najdłuższy adwent z możliwych. Jest jeszcze czas. Może właśnie teraz trzeba zrobić głęboki rachunek sumienia, pójść jeszcze do spowiedzi i spróbować przeżyć ten dzień i jak rodzinną celebrację, mowę znaków i gestów, które na nowo przypomną nam, że obchodzić będziemy Boże Narodzenie.
A zatem marna tha przyjdź, panie Jezu.
PIERWSZE CZYTANIE (Iz 7, 10-14)
Panna pocznie i porodzi Syna
Czytanie z Księgi proroka Izajasza.
Pan przemówił do Achaza tymi słowami: «Proś dla siebie o znak od Pana, Boga twego, czy to głęboko w Szeolu, czy to wysoko w górze!».
Lecz Achaz odpowiedział: «Nie będę prosił i nie będę wystawiał Pana na próbę».
Wtedy rzekł Izajasz:
«Słuchajcie więc, domu Dawidowy: Czyż mało wam uprzykrzać się ludziom, iż uprzykrzacie się także mojemu Bogu? Dlatego Pan sam da wam znak: Oto Panna pocznie i porodzi Syna, i nazwie Go imieniem Emmanuel».
Oto słowo Boże.
PSALM RESPONSORYJNY (Ps 24, 1-2. 3-4. 5-6)
Refren: Przybądź, o Panie, Tyś jest Królem chwały.
Do Pana należy ziemia i wszystko, co ją napełnia, *
świat cały i jego mieszkańcy.
Albowiem On go na morzach osadził *
i utwierdził ponad rzekami.
Kto wstąpi na górę Pana, *
kto stanie w Jego świętym miejscu?
Człowiek rąk nieskalanych i czystego serca, *
którego dusza nie lgnęła do marności.
On otrzyma błogosławieństwo od Pana *
i zapłatę od Boga, swego Zbawcy.
Oto pokolenie tych, którzy Go szukają, *
którzy szukają oblicza Boga Jakuba.
DRUGIE CZYTANIE (Rz 1, 1-7)
Chrystus jest potomkiem Dawida i Synem Bożym
Czytanie z Listu Świętego Pawła Apostoła do Rzymian.
Paweł, sługa Chrystusa Jezusa, z powołania apostoł, przeznaczony do głoszenia Ewangelii Bożej, którą Bóg przedtem zapowiedział przez swoich proroków w Pismach świętych. Jest to Ewangelia o Jego Synu – pochodzącym według ciała z rodu Dawida, a ustanowionym według Ducha Świętości pełnym mocy Synem Bożym przez powstanie z martwych – o Jezusie Chrystusie, Panu naszym.
Przez Niego otrzymaliśmy łaskę i urząd apostolski, aby ku chwale Jego imienia pozyskiwać wszystkich pogan dla posłuszeństwa wierze. Wśród nich jesteście i wy powołani przez Jezusa Chrystusa.
Do wszystkich przez Boga umiłowanych, powołanych świętych, którzy mieszkają w Rzymie: łaska wam i pokój od Boga, Ojca naszego, i Pana Jezusa Chrystusa!
Oto słowo Boże.
ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ (Mt 1, 23)
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
Oto Dziewica pocznie i porodzi Syna,
któremu nadadzą imię Emmanuel, to znaczy Bóg z nami.
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
EWANGELIA (Mt 1, 18-24)
Jezus urodzi się z Maryi zaślubionej Józefowi, potomkowi Dawida
Słowa Ewangelii według Świętego Mateusza.
Z narodzeniem Jezusa Chrystusa było tak.
Po zaślubinach Matki Jego, Maryi, z Józefem, wpierw nim zamieszkali razem, znalazła się brzemienną za sprawą Ducha Świętego. Mąż Jej, Józef, który był człowiekiem sprawiedliwym i nie chciał narazić Jej na zniesławienie, zamierzał oddalić Ją potajemnie.
Gdy powziął tę myśl, oto anioł Pański ukazał mu się we śnie i rzekł: «Józefie, synu Dawida, nie bój się wziąć do siebie Maryi, twej Małżonki; albowiem z Ducha Świętego jest to, co się w Niej poczęło. Porodzi Syna, któremu nadasz imię Jezus, On bowiem zbawi swój lud od jego grzechów». A stało się to wszystko, aby się wypełniło słowo Pańskie powiedziane przez proroka: Oto Dziewica pocznie i porodzi Syna, któremu nadadzą imię Emmanuel, to znaczy „Bóg z nami”.
Zbudziwszy się ze snu, Józef uczynił tak, jak mu polecił anioł Pański: wziął swoją Małżonkę do siebie.
Oto słowo Pańskie.