Miesięczne archiwum: kwiecień 2020

Nie bójcie się!

Drugi dzień Świąt Wielkiej Nocy przynosi jakże ważne zwłaszcza dziś słowa Zbawiciela, w których zwraca się do niewiast ze słowami „nie bójcie się”. Te słowa są jakże ważne dla nas. Zostaliśmy złamani lękiem i piszę to zupełnie świadomie, bez Chrystusa sobie z nim nie poradzimy. Lęk dziś ogarnął cały świat. Patrząc na nasze polskie podwórko poważna część społeczeństwa została wystraszona doniesieniami o chińskim wirusie. Ci, którzy do końca się nie wystraszyli, zaczęli bać się mandatów wysokości ich rocznego przychodu, i to praktycznie bez możliwości odwołania. Politycy podzielili się na tych, którzy boją się zapowiedzianych wyborów i drugich, którzy boją się utraty władzy na skutek ich odłożenia w czasie. Nawet w kościołach lęk ogarnął nas wszystkich. Lęk, czy znajdzie się otwarty kościół i czy pozwolą nam uczestniczyć we mszy św, oraz lęk o to, czy w czasie mszy do kościoła nie wejdzie dwóch prowokatorów, jedne „na szóstego”, a drugi w roli „dokumentalisty” na potrzeby donosu… Lęk, Tak donosy przeżywają swój renesans. Na widok Policji wielu nie czuje się bezpieczniej, ale od razu budzi w sobie lęk. Przecież widzieliśmy we Internecie… Tymczasem ogromna część z tych ludzi z narażeniem własnego zdrowia i życia służy społeczeństwu. Czyż nie podobnie zasiano lęk wśród ludzi względem Kościoła? Oto wirus nie zagraża zgromadzonym w jednym miejscu politykom, jeśli są na służbie, w sklepie dopiero od konkretnej liczby. A w kościele? Wmówiono ludziom przychodzącym na mszę św, że są prawie jak mordercy. Oto „teologia lęku”

W ten wielkanocny czas spoglądam wstecz i odnoszę nieodparte wrażenie, że nasz świat skończył się na długo przed chińskim wirusem. Jak anestezjolog usypia pacjenta przed operacją, aby mógł zupełnie poddać się jego woli, tak my zostaliśmy na długo przed epidemią strachu „znieczuleni”, „uśpieni” przez medialną propagandę. Łudziliśmy się, że mamy zakorzenioną wiarę, że żyjemy w wolnym i tzw. demokratycznym społeczeństwie, że obrazki jak ze stanu wojennego dziś byłyby niemożliwe. Tymczasem międzysąsiedzkie donosy kwitną. Strach podzielił rodziny, a wielu w dobrej wierze twierdzi, że teraz dopiero Kościół ewangelizuje, bo wszedł w media… Cóż, o tym parę słów następnym razem. Media uśpiły społeczeństwo. W zależności od stacji zakodowano nam, kto wróg a kto swój. Przećwiczono nas jak na powszechnych manewrach, w jaki sposób się zachowamy i kogo będziemy słuchać. Kto będzie autorytetem, a kto zdrajcą. Epidemia strachu sprawiła, że maski opadły. Uśpieni ludzie jeszcze tego nie widzą. Obudzą się, gdy zainteresowani zakończą operacje na żywych organizmach naszych społeczeństw. Cóż z tego, że obudzi się wielu z nas bez serca a wielu innych bez rąk do pracy. Pozwoliliśmy, aby pozbawiono nas wcześniej wolnego myślenia, nie dziwmy się, że będzie nas można pozbawić wszystkiego…

Dziś jednak Chrystus mówi „nie bójcie się”. On zmartwychwstał. Dopóki nie przejrzymy na oczy, dopóki nie zaufamy jemu i nie przypomnimy sobie w co tak naprawdę wierzyliśmy przed epidemią strachu, nie zakosztujemy owoców wyzwolenia z niewoli lęku.

Czytania wg serwisu Katoli.pl https://www.katolik.pl/czytania-liturgiczne.html

„Dokonali ludzie swego…”

„Boże mój, Boże mój, czemuś mnie opuścił?” Później już było tylko trzęsienie ziemi oraz lęk i niepewność. Jeszcze Józef z Arymatei dokonał pochówku. Ofiarował swój grób, opłakał Nazarejczyka.

Dziś w Wielki Piątek też zapanowała pustka w naszych kościołach a nawet na ulicach. Ludzie karmieni lękiem, bez prawa do zadawania pytań, straszeni i upokorzeni pouciekali spod krzyża.

Dziś w naszych kościołach nie ma już ciemnicy. One stały się ciemnicami. Głuchymi cysternami z kamienia. Stąd już się nie rozlega wezwanie do nawrócenia, nie ma krzyku rozpaczy ani też tej kojącej ciszy. Dziś kiedy zabrzmi podczas wieczornej liturgii „Ludu mój ludu, cóżem ci uczynił” ciężko będzie powstrzymać wzruszenie. W gąszczu restrykcji i sprzecznych zakazów, złamani w ciągu kilku minut zostaliśmy sami.

Jeszcze Jan z Matuchną stoi pod krzyżem Zbawiciela, jeszcze Piotr łka robiąc rachunek sumienia, i nawet Longinus przejęty i strwożony wyznaje „Ten prawdziwie był Synem Bożym” podczas, gdy świat nie widzi co się dzieje.

Zawsze ta cisza Wielkiego Piątku i Soboty niosła wiele nadziei, a zapach święconki przypominał, że wkrótce nastąpi zmartwychwstanie. Teraz pojedyncze osoby nawiedzające kościoły, i wciąż nowe zapytania, czy na niedzielę znajdzie się jakieś miejsce…

Absurd goni absurd i nikt o nic nie pyta. „Dokonali ludzie swego, zabili Sprawiedliwego.” Dokonali ludzie swego i pozamykali kościoły. Tylko politycy mają immunitet nadany wprost od chińskiego wirusa i pierwszeństwo w kolejce do laboratoriów i rządowych szpitali. Ich święta liczą się nade wszystko, nasze to tylko teatr… Pamiątka, którą możemy przeżyć przed telewizorem…

Nie macie pojęcia coście uczynili… Nie macie pojęcia, co czuje serce kapłana na progu zamkniętej świątyni, gdy dzieciom Bożym musi wyjaśnić, dlaczego w ojczyźnie wciąż są równi i równiejsi. Nie wiecie i nie chcecie wiedzieć, co czują spracowani lekarze, którzy dzwonią i szukają, gdzie można w tym trudnym czasie w dzień Zmartwychwstania w katolickim kraju przyjść na mszę świętą…

O, gdybyście widzieli te twarze stęsknionych staruszków, którzy w wojnę, za okupacji i za władzy sowieckiej zawsze byli w kościele gdy była Wielkanoc. Może to ich raz ostatni, gdy chcieli przyjść i przeżyć to, co przeżywali przez lat kilkadziesiąt… Odnaleźć szczyptę nadziei w tym bezdusznym świecie.

Czy wy rozumiecie?! Czy wy macie serce? Czy to tak trudno było odnieść te same zasady jakie macie dla innych, także dla wierzących?

Dziś, gdy Najświętszy Sakrament wystawimy w Grobie, gdy zapadnie cisza i zaczniemy czuwanie, pośród tak wielu niezwykle ważnych intencji daj Panie, abym jak Zdrowaś i Ojcze nasz powtarzał jeszcze jedną modlitwę. Wybacz im Ojcze, bo nie wiedzą co czynią…

PIERWSZE CZYTANIE (Iz 52,13-53,12)

Przebity za nasze grzechy

Czytanie z Księgi proroka Izajasza.

Oto się powiedzie mojemu słudze, wybije się, wywyższy i wyrośnie bardzo. Jak wielu osłupiało na jego widok, tak nieludzko został oszpecony jego wygląd i postać jego była niepodobna do ludzi, tak mnogie narody się zdumieją, królowie zamkną przed nim usta, bo ujrzą coś, czego im nigdy nie opowiadano, i pojmą coś niesłychanego. Któż uwierzy temu, cośmy słyszeli? na kim się ramię Pana objawiło?

On wyrósł przed nami jak młode drzewo i jakby korzeń z wyschniętej ziemi. Nie miał on wdzięku ani też blasku, aby na niego popatrzeć, ani wyglądu, by się nam podobał. Wzgardzony i odepchnięty przez ludzi, mąż boleści, oswojony z cierpieniem, jak ktoś, przed kim się twarze zakrywa, wzgardzony tak, iż mieliśmy go za nic.

Lecz on się obarczył naszym cierpieniem, on dźwigał nasze boleści, a myśmy go uznali za skazańca, chłostanego przez Boga i zdeptanego. Lecz on był przebity za nasze grzechy, zdruzgotany za nasze winy. Spadła nań chłosta zbawienna dla nas, a w jego ranach jest nasze zdrowie.

Wszyscyśmy pobłądzili jak owce, każdy z nas obrócił się ku własnej drodze; a Pan zwalił na niego winy nas wszystkich. Dręczono go, lecz sam się dał gnębić, nawet nie otworzył ust swoich. Jak baranek na rzeź prowadzony, jak owca niema wobec strzygących ją, tak on nie otworzył ust swoich.

Po udręce i sądzie został usunięty; a kto się przejmuje jego losem? Tak! Zgładzono go z krainy żyjących; za grzechy mego ludu został zbity na śmierć. Grób mu wyznaczono między bezbożnymi i w śmierci swej był na równi z bogaczem, chociaż nikomu nie wyrządził krzywdy i w jego ustach kłamstwo nie postało.

Spodobało się Panu zmiażdżyć go cierpieniem. Jeśli wyda swe życie na ofiarę za grzechy, ujrzy potomstwo, dni swe przedłuży, a wola Pana spełni się przez niego. Po udrękach swej duszy ujrzy światło i nim się nasyci. Zacny mój sługa usprawiedliwi wielu, ich nieprawości on sam dźwigać będzie.

Dlatego w nagrodę przydzielę mu tłumy i posiądzie możnych jako zdobycz, za to, że siebie na śmierć ofiarował i policzony został pomiędzy przestępców. A on poniósł grzechy wielu i oręduje za przestępcami.

Oto słowo Boże.

PSALM RESPONSORYJNY (Ps 31,2 i 6.12-13.15-16.17 i 25)

Refren: Ojcze, w Twe ręce składam ducha mego.

Panie, do Ciebie się uciekam: niech nigdy nie doznam zawodu, *

wybaw mnie w sprawiedliwości Twojej!

W ręce Twoje powierzam ducha mego: *

Ty mnie odkupisz, Panie, wierny Boże.

Stałem się znakiem hańby dla wszystkich mych wrogów, *

dla sąsiadów przedmiotem odrazy,

postrachem dla moich znajomych; *

ucieka, kto mnie ujrzy na drodze.

Ja zaś pokładam ufność w Tobie, Panie, *

i mówię: ?Ty jesteś moim Bogiem?.

W Twoim ręku są moje losy, *

wyrwij mnie z rąk wrogów i prześladowców.

Niech Twoje oblicze zajaśnieje nad Twym sługą: *

wybaw mnie w swym miłosierdziu.

Bądźcie dzielni i mężnego serca, *

wszyscy, którzy ufacie Panu.

DRUGIE CZYTANIE (Hbr 4,14-16;5,7-9)

Chrystus stał się sprawcą zbawienia dla wszystkich, którzy Go słuchają

Czytanie z Listu do Hebrajczyków.

Mając arcykapłana wielkiego, który przeszedł przez niebiosa, Jezusa, Syna Bożego, trwajmy mocno w wyznawaniu wiary. Nie takiego bowiem mamy arcykapłana, który by nie mógł współczuć naszym słabościom, lecz doświadczonego we wszystkim na nasze podobieństwo, z wyjątkiem grzechu. Przybliżmy się więc z ufnością do tronu łaski, abyśmy otrzymali miłosierdzie i znaleźli łaskę w stosownej chwili.

Chrystus bowiem z głośnym wołaniem i płaczem za dni ciała swego zanosił gorące prośby do Tego, który mógł Go wybawić od śmierci, i został wysłuchany dzięki swej uległości.

A chociaż był Synem, nauczył się posłuszeństwa przez to, co wycierpiał. A gdy wszystko wykonał, stał się sprawcą zbawienia wiecznego dla wszystkich, którzy Go słuchają.

Oto słowo Boże.

ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ (Flp 2,8-9)

Aklamacja: Chwała Tobie, Królu wieków.

Dla nas Chrystus stał się posłuszny aż do śmierci,

a była to śmierć krzyżowa.

Dlatego Bóg wywyższył Go nad wszystko

i dał Mu imię, które jest ponad wszelkie imię.

Aklamacja: Chwała Tobie, Królu wieków.

EWANGELIA (J 18,1-19,42)

Męka naszego Pana Jezusa Chrystusa według świętego Jana.

Pojmanie Jezusa

E. Po wieczerzy Jezus wyszedł z uczniami swoimi za potok Cedron. Był tam ogród, do którego wszedł On i Jego uczniowie. Także i Judasz, który Go wydał, znał to miejsce, bo Jezus i uczniowie Jego często się tam gromadzili. Judasz otrzymawszy kohortę oraz strażników od arcykapłanów i faryzeuszów, przybył tam z latarniami, pochodniami i bronią. A Jezus wiedząc o wszystkim, co miało na Niego przyjść, wyszedł naprzeciw i rzekł do nich: + Kogo szukacie? E. Odpowiedzieli Mu: I. Jezusa z Nazaretu. E. Rzekł do nich Jezus: + Ja jestem. E. Również i Judasz, który Go zdradził, stał między nimi. Skoro więc rzekł do nich: Ja jestem, cofnęli się i upadli na ziemię. Powtórnie ich zapytał: + Kogo szukacie? E. Oni zaś powiedzieli: T. Jezusa z Nazaretu. E. Jezus odrzekł: + Powiedziałem wam, że Ja jestem. Jeżeli więc Mnie szukacie, pozwólcie tym odejść. E. Stało się tak, aby się wypełniło słowo, które wypowiedział: Nie utraciłem żadnego z tych, których Mi dałeś. Wówczas Szymon Piotr, mając przy sobie miecz, dobył go, uderzył sługę arcykapłana i odciął mu prawe ucho. A słudze było na imię Malchos. Na to rzekł Jezus do Piotra: + Schowaj miecz do pochwy. Czyż nie mam pić kielicha, który Mi podał Ojciec?

Przed Annaszem. Zaparcie się Piotra

E. Wówczas kohorta oraz trybun razem ze strażnikami żydowskimi pojmali Jezusa, związali Go i zaprowadzili najpierw do Annasza. Był on bowiem teściem Kajfasza, który owego roku pełnił urząd arcykapłański. Właśnie Kajfasz poradził Żydom, że warto, aby jeden człowiek zginął za naród.

A szedł za Jezusem Szymon Piotr razem z innym uczniem. Uczeń ten był znany arcykapłanowi i dlatego wszedł za Jezusem na dziedziniec arcykapłana, podczas gdy Piotr zatrzymał się przed bramą na zewnątrz. Wszedł więc ów drugi uczeń, znany arcykapłanowi, pomówił z odźwierną i wprowadził Piotra do środka. A służąca odźwierna rzekła do Piotra: I. Czy może i ty jesteś jednym spośród uczniów tego człowieka? E. On odpowiedział: I. Nie jestem. E. A ponieważ było zimno, strażnicy i słudzy rozpaliwszy ognisko stali przy nim i grzali się. Wśród nich stał także Piotr i grzał się.

Arcykapłan więc zapytał Jezusa o Jego uczniów i o Jego naukę. Jezus mu odpowiedział: + Ja przemawiałem jawnie przed światem. Uczyłem zawsze w synagodze i w świątyni, gdzie się gromadzą wszyscy Żydzi. Potajemnie zaś nie uczyłem niczego. Dlaczego Mnie pytasz? Zapytaj tych, którzy słyszeli, co im mówiłem. Oto oni wiedzą, co powiedziałem. E. Gdy to powiedział, jeden ze sług obok stojących spoliczkował Jezusa, mówiąc: I. Tak odpowiadasz arcykapłanowi? E. Odrzekł mu Jezus: + Jeżeli źle powiedziałem, udowodnij, co było złego. A jeżeli dobrze, to dlaczego Mnie bijesz? E. Następnie Annasz wysłał Go związanego do arcykapłana Kajfasza.

A Szymon Piotr stał i grzał się. Powiedzieli wówczas do niego: T. Czy i ty nie jesteś jednym z Jego uczniów? E. On zaprzeczył mówiąc: I. Nie jestem. E. Jeden ze sług arcykapłana, krewny tego, któremu Piotr odciął ucho, rzekł: I. Czyż nie ciebie widziałem razem z Nim w ogrodzie? E. Piotr znowu zaprzeczył i natychmiast kogut zapiał.

Przed Piłatem

Od Kajfasza zaprowadzili Jezusa do pretorium. A było to wczesnym rankiem. Oni sami jednak nie weszli do pretorium, aby się nie skalać, lecz aby móc spożywać Paschę. Dlatego Piłat wyszedł do nich na zewnątrz i rzekł: I. Jaką skargę wnosicie przeciwko temu człowiekowi? E. W odpowiedzi rzekli do niego: T. Gdyby to nie był złoczyńca, nie wydaliby i osądźcie według swojego prawa. E. Odpowiedzieli mu Żydzi: T. Nam nie wolno nikogo zabić. E. Tak miało się spełnić słowo Jezusa, w którym zapowiedział, jaką śmiercią miał umrzeć.

Przesłuchanie

Wtedy powtórnie wszedł Piłat do pretorium, a wywoławszy Jezusa rzekł do Niego: I. Czy Ty jesteś królem żydowskim? E. Jezus odpowiedział: + Czy to mówisz od siebie, czy też inni powiedzieli ci o Mnie? E. Piłat odparł: I. Czy ja jestem Żydem? Naród Twój i arcykapłani wydali mi Ciebie. Coś uczynił? E. Odpowiedział Jezus: + Królestwo moje nie jest z tego świata. Gdyby królestwo moje było z tego świata, słudzy moi biliby się, abym nie został wydany Żydom. Teraz zaś królestwo moje nie jest stąd. E. Piłat zatem powiedział do Niego: I. A więc jesteś królem? E. Odpowiedział Jezus: + Tak, jestem królem. Ja się na to narodziłem i na to przyszedłem na świat, aby dać świadectwo prawdziwe. Każdy, kto jest z prawdy, słucha mojego głosu. E. Rzekł do Niego Piłat: I. Cóż to jest prawda? E. To powiedziawszy wyszedł powtórnie do Żydów i rzekł do nich: I. Ja nie znajduję w Nim żadnej winy. Jest zaś u was zwyczaj, że na Paschę uwalniam wam jednego więźnia. Czy zatem chcecie, abym wam uwolnił króla żydowskiego? E. Oni zaś powtórnie zawołali: T. Nie Tego, lecz Barabasza! E. A Barabasz był zbrodniarzem.

?Oto człowiek?

Wówczas Piłat wziął Jezusa i kazał Go ubiczować. A żołnierze uplótłszy koronę z cierni włożyli Mu ją na głowę i okryli Go płaszczem purpurowym. Potem podchodzili do Niego i mówili: T. Witaj, królu żydowski! E. I policzkowali Go. A Piłat ponownie wyszedł na zewnątrz i przemówił do nich: I. Oto wyprowadzam Go do was na zewnątrz, abyście poznali, że ja nie znajduję w Nim żadnej winy. E. Jezus więc wyszedł na zewnątrz, w koronie cierniowej i płaszczu purpurowym. Piłat rzekł do nich: I. Oto człowiek. E. Gdy Go ujrzeli arcykapłani i słudzy, zawołali: T. Ukrzyżuj! Ukrzyżuj! E. Rzekł do nich Piłat: I. Weźcie Go i sami ukrzyżujcie Ja bowiem nie znajduję w Nim winy. E. Odpowiedzieli mu Żydzi: T. My mamy Prawo, a według Prawa powinien On umrzeć, bo sam siebie uczynił Synem Bożym.

E. Gdy Piłat usłyszał te słowa, uląkł się jeszcze bardziej. Wszedł znów do pretorium i zapytał Jezusa: I. Skąd Ty jesteś? E. Jezus jednak nie dał mu odpowiedzi. Rzekł więc Piłat do Niego: I. Nie będziesz mówić ze mną? Czy nie wiesz, że mam władzę uwolnić Ciebie i mam władzę Ciebie ukrzyżować? E. Jezus odpowiedział: + Nie miałbyś żadnej władzy nade Mną, gdyby ci jej nie dano z góry. Dlatego większy grzech ma ten, który Mnie wydał tobie. E. Odtąd Piłat usiłował Go uwolnić. Żydzi jednak zawołali: T. Jeżeli Go uwolnisz, nie jesteś przyjacielem Cezara. Każdy, kto się czyni królem, sprzeciwia się Cezarowi.

Wyrok

E. Gdy więc Piłat usłyszał te słowa, wyprowadził Jezusa na zewnątrz i zasiadł na trybunale, na miejscu zwanym Litostrotos, po hebrajsku Gabbata. Był to dzień, przygotowania Paschy, około godziny szóstej. I rzekł do Żydów: I. Oto król wasz! E. A oni krzyczeli: T. Precz! Precz! Ukrzyżuj Go! E. Piłat rzekł do nich: I. Czyż króla waszego mam ukrzyżować? E. Odpowiedzieli arcykapłani: T. Poza Cezarem nie mamy króla. E. Wtedy wydał im Jezusa, aby Go ukrzyżowano.

Ukrzyżowanie

Zabrali zatem Jezusa. A On sam dźwigając krzyż wyszedł na miejsce zwane Miejscem Czaszki, które po hebrajsku nazywa się Golgota. Tam Go ukrzyżowano, a z Nim dwóch innych, z jednej i drugiej strony, pośrodku zaś Jezusa. Wypisał też Piłat tytuł winy i kazał go umieścić na krzyżu. A było napisane: Jezus Nazarejczyk, król żydowski. Ten napis czytało wielu Żydów, ponieważ miejsce, gdzie ukrzyżowano Jezusa, było blisko miasta. A było napisane w języku hebrajskim, łacińskim i greckim. Arcykapłani żydowscy mówili do Piłata: T. Nie pisz: Król żydowski, ale że On powiedział: Jestem królem żydowskim. E. Odparł Piłat: I. Com napisał, napisałem.

E. Żołnierze zaś, gdy ukrzyżowali Jezusa, wzięli Jego szaty i podzielili na cztery części, dla każdego żołnierza po części; wzięli także tunikę. Tunika zaś nie była szyta, ale cała tkana od góry do dołu. Mówili więc między sobą. T. Nie rozdzierajmy jej, ale rzućmy o nią losy, do kogo ma należeć. E. Tak miały się wypełnić słowa Pisma: Podzielili między siebie moje szaty, a los rzucili o moją suknię. To właśnie uczynili żołnierze.

Ostatnie słowa

A obok krzyża Jezusowego stały: Matka Jego i siostra Matki Jego, Maria, żona Kleofasa, i Maria Magdalena. Kiedy więc Jezus ujrzał Matkę i stojącego obok Niej ucznia, którego miłował, rzekł do Matki: + Niewiasto, oto syn twój. E. Następnie rzekł do ucznia: + Oto matka twoja. E. I od tej godziny uczeń wziął Ją do siebie.

Śmierć Jezusa

Potem Jezus świadom, że już wszystko się dokonało, aby się wypełniło Pismo, rzekł: + Pragnę. E. Stało tam naczynie pełne octu. Nałożono więc na hizop gąbkę pełną octu i do ust Mu podano. A gdy Jezus skosztował octu, rzekł: + Wykonało się! E. I skłoniwszy głowę wyzionął ducha.

Wszyscy klękają i przez chwilę zachowują milczenie.

Przebicie serca

Był to dzień Przygotowania; aby zatem ciała nie pozostawały na krzyżu w szabat – ów bowiem dzień szabatu był wielkim świętem – Żydzi prosili Piłata, aby ukrzyżowanym połamano golenie i usunięto ich ciała. Przyszli więc żołnierze i połamali golenie tak pierwszemu, jak i drugiemu, którzy z Nim byli ukrzyżowani. Lecz kiedy podeszli i do Jezusa i zobaczyli, że już umarł, nie łamali Mu goleni, tylko jeden z żołnierzy włócznią przebił Mu bok i natychmiast wypłynęła krew i woda. Zaświadczył to ten, który widział, a świadectwo jego jest prawdziwe. On wie, że mówi prawdę, abyście i wy wierzyli. Stało się to bowiem, aby się wypełniło Pismo: Kości Jego nie będą łamane. I znowu na innym miejscu mówi Pismo: Będą patrzeć na Tego, którego przebodli.

Złożenie do grobu

Potem Józef z Arymatei, który był uczniem Jezusa, lecz ukrytym z obawy przed Żydami, poprosił Piłata, aby mógł zabrać ciało Jezusa. A Piłat zezwolił. Poszedł więc i zabrał Jego ciało. Przybył również i Nikodem, ten, który po raz pierwszy przyszedł do Jezusa w nocy i przyniósł około stu funtów mieszaniny mirry i aloesu. Zabrali więc ciało Jezusa i obwiązali je w płótna razem z wonnościami, stosownie do żydowskiego sposobu grzebania. A w miejscu, gdzie Go ukrzyżowano, był ogród, w ogrodzie zaś nowy grób, w którym jeszcze nie złożono nikogo. Tam to więc ze względu na żydowski dzień Przygotowania złożono Jezusa, bo grób znajdował się w pobliżu.

Oto słowo Pańskie.

„Własnego kapłaństwa się boję, własnego kapłaństwa się lękam…

i przed kapłaństwem w proch padam,

i przed kapłaństwem klękam

W lipcowy poranek mych święceń

dla innych szary zapewne

jakaś moc przeogromna

z nagła poczęła się we mnie

Jadę z innymi tramwajem

biegnę z innymi ulicą

nadziwić się nie mogę

swej duszy tajemnicą”

Któż z nas nie słyszał choć raz tego wiersza ks. Twardowskiego? Iluż z nas zaczynało prymicyjne przemówienia od tych właśnie słów? Dziś słowa te brzmią wyjątkowo proroczo, rzekłbym nawet dramatycznie. Przypominają nam przecież nie tylko to, co sprawiło, że po latach studiów teologicznych stanęliśmy wreszcie przed Ołtarzem Pańskim aby sprawować Najświętszą Ofiarę, ale także to, że kapłaństwo to nie tylko wybór na dobre czasy. Szacunek lokalnych społeczności oraz wzruszenie ojca i matki. Wydawało nam się, że tak będzie zawsze. Owszem, jakiś buntownik na katechezie, problem z proboszczem czy nawet biskupem. Może nawet jakieś spojrzenie wstecz i pytanie, czy dokonaliśmy dobrego życiowego wyboru… Dziś to wszystko wydaje się zaledwie igraszką.

Dziś dla każdego z nas nadszedł czas próby. Dziś, kiedy miernikiem ?społecznej przydatności? jest powtarzanie oficjalnych komunikatów i ?przekwalifikowanie?, kiedy wielu pracuje nad tym, aby przyzwyczaić ludzkość do życia bez kościoła i bez sakramentów, te słowa znanego wiersza stają się głosem wołającego na pustyni, aby przygotować drogę Panu i dla Niego prostować ścieżki.

Oto dzień kapłański mamy spędzić w oderwaniu od wiernych. Najbardziej uroczyste święta mamy przeżyć z restrykcjami nieporównywalnie ostrzejszymi, niż te, które dotyczą sklepów. Ta ?moc przeogromna? ma teraz w osamotnieniu wypatrywać w gąszczu oficjalnej propagandy kolejnych restrykcji i obostrzeń. I tylko kapłańskie serce rozdarte konfliktem sumienia będzie dziś łkać, w ciszy przed Najświętszym Sakramentem, gdy już wyłączymy oficjalny przekaz z naszej wieczornej liturgii…

Czy tego chcemy czy nie chcemy, w ciągu chwili przekwalifikowaliśmy się. Z kapłanów staliśmy się ?bramkarzami? decydującymi, kto może wejść a kto nie do kościoła. Z proroków Słowa Bożego, wzywających do wypełnienia kościołów staliśmy się politrukami nawołującymi, aby ludzie do kościoła nie chodzili, sięgając w ciągu chwili po wszystkie sprawdzone argumenty tych, którym do tej pory zależało, aby kościoły świeciły pustkami. W ciągu jednej chwili z szafarzy sakramentów, staliśmy się aktorami zabiegającymi o zwiększenie zasięgu transmisji z naszych mszy i nabożeństw. Daliśmy się wciągnąć w proces, którego już nikt z nas nie odwróci. Zamiast Ewangelią mówimy dziś TVN em i Palikotem a na dodatek zasłaniamy się chrześcijańskimi cnotami i podpieramy cytatami ze świętych.

Nie piszę tego w przypływie buntu i rozgoryczenia. Nie nawołuję także do  łamania wydanych zarządzeń i dekretów. Opisuję jedynie widok, jaki rozpościera się na nasze wioski i miasta. Przedstawiam obraz widziany okiem zwykłego szarego księdza i wielu tych, których Bóg powierzył naszej duszpasterskiej trosce. Mówią o tym, piszą, czasem walcząc o resztki wiary, nadziei i miłości…

Z naszych katechez zniknęło to, przez dwa tysiąclecia było siłą naszej wiary. Boimy się odwołań do Tradycji i dziedzictwa świętych. Po raz pierwszy w historii ludzkości Kościół Chrystusowy w momencie próby i niespotykanego zamętu postępuje dokładnie odwrotnie, niż przez całą swoją historię w podobnych czasach o jeszcze większych problemach. Zapomnieliśmy o tym, czego uczono nas w seminarium, że duszpasterstwo nie od nas się zaczęło i nie na nas się skończy, że wszystko, co dzieje się teraz, trzeba rozpatrywać w kontekście wieczności. Zniknęła z naszego nauczania nauka o życiu wiecznym, zbawieniu, potępieniu i nawet o wartości Najświętszej Ofiary. Jeśli pojawia się wezwanie do zamawiania mszy świętych, to z motywacją, aby zadbać o utrzymanie duchownych? Ani słowa o jej wartości, o Zbawczej Ofierze, o tym, że na mszy stajemy pod krzyżem a nie telewizorem albo komputerem.

Boże, Boże, Boże. O Adonai, Królu Izraela! Boże nasz Boże, czy żeś nas Opuścił? Czy też zasiądziesz dziś Panie wraz z nami do Ostatniej Wieczerzy?

MSZA WIECZERZY PAŃSKIEJ

PIERWSZE CZYTANIE (Wj 12,1-8.11-14)

Przepisy o wieczerzy paschalnej

Czytanie z Księgi Wyjścia.

Bóg powiedział do Mojżesza i Aarona w ziemi egipskiej: ?Miesiąc ten będzie dla was początkiem miesięcy, będzie pierwszym miesiącem roku. Powiedzcie całemu zgromadzeniu Izraela tak:

?Dziesiątego dnia tego miesiąca niech się każdy postara o baranka dla rodziny, o baranka dla domu. Jeśliby zaś rodzina była za mała do spożycia baranka, to niech się postara o niego razem ze swym sąsiadem, który mieszka najbliżej jego domu, aby była odpowiednia liczba osób. Liczyć je zaś będziecie dla spożycia baranka według tego, co każdy może spożyć. Baranek będzie bez skazy, samiec, jednoroczny; wziąć możecie jagnię albo koźlę. Będziecie go strzec aż do czternastego dnia tego miesiąca, a wtedy zabije go całe zgromadzenie Izraela o zmierzchu. I wezmą krew baranka, i pokropią nią odrzwia i progi domu, w którym będą go spożywać. I tej samej nocy spożyją mięso pieczone w ogniu, spożyją je z chlebem niekwaszonym i gorzkimi ziołami.

Tak zaś spożywać go będziecie: Biodra wasze będą przepasane, sandały na waszych nogach i laska w waszym ręku. Spożywać będziecie pospiesznie, gdyż jest to Pascha na cześć Pana.

Tej nocy Ja przejdę przez Egipt, zabiję wszystko pierworodne w ziemi egipskiej od człowieka aż do bydła i odbędę sąd nad wszystkimi bogami Egiptu. Ja Pan. Krew będzie wam służyła do oznaczenia domów, w których będziecie przebywać. Gdy ujrzę krew, przejdę obok i nie będzie pośród was plagi niszczycielskiej, gdy będę karał ziemię egipską.

Dzień ten będzie dla was dniem pamiętnym i obchodzić go będziecie jako święto dla uczczenia Pana. Po wszystkie pokolenia w tym dniu świętować będziecie na zawsze??.

Oto słowo Boże.

PSALM RESPONSORYJNY (Ps 116B,12-13.15-16bc.17-18)

Refren: Kielich Przymierza to Krew Zbawiciela.

Czym się Panu odpłacę *

za wszystko, co mi wyświadczył?

Podniosę kielich zbawienia *

i wezwę imienia Pana.

Cenna jest w oczach Pana *

śmierć Jego świętych.

Jam sługa Twój, syn Twej służebnicy, *

Ty rozerwałeś moje kajdany.

Tobie złożę ofiarę pochwalną *

i wezwę imienia Pana.

Wypełnię me śluby dla Pana *

przed całym Jego ludem.

DRUGIE CZYTANIE (1 Kor 11,23-26)

Ustanowienie Eucharystii

Czytanie z Pierwszego listu świętego Pawła Apostoła do Koryntian.

Bracia:

Ja otrzymałem od Pana to, co wam przekazuję, że Pan Jezus tej nocy, kiedy został wydany, wziął chleb i dzięki uczyniwszy połamał i rzekł: ?To jest Ciało moje za was wydane. Czyńcie to na moją pamiątkę?. Podobnie skończywszy wieczerzę, wziął kielich, mówiąc: ?Kielich ten jest Nowym Przymierzem we Krwi mojej. Czyńcie to, ile razy pić będziecie, na moją pamiątkę?.

Ilekroć bowiem spożywacie ten chleb albo pijecie kielich, śmierć Pańską głosicie, aż przyjdzie.

Oto słowo Boże.

ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ (J 13,34)

Aklamacja: Chwała Tobie, Królu wieków.

Daję wam przykazanie nowe,

abyście się wzajemnie miłowali,

jak Ja was umiłowałem.

Aklamacja: Chwała Tobie, Królu wieków.

EWANGELIA (J 13,1-15)

Do końca ich umiłował

Słowa Ewangelii według świętego Jana.

Było to przed Świętem Paschy. Jezus widząc, że nadeszła Jego godzina przejścia z tego świata do Ojca, umiłowawszy swoich na świecie, do końca ich umiłował.

W czasie wieczerzy, gdy diabeł już nakłonił serce Judasza Iskarioty, syna Szymona, aby Go wydać, widząc, że Ojciec dał Mu wszystko w ręce oraz że od Boga wyszedł i do Boga idzie, wstał od wieczerzy i złożył szaty. A wziąwszy prześcieradło, nim się przepasał. Potem nalał wody do miednicy. I zaczął umywać uczniom nogi i ocierać prześcieradłem, którym był przepasany.

Podszedł więc do Szymona Piotra, a on rzekł do Niego: ?Panie, Ty chcesz mi umyć nogi?? Jezus mu odpowiedział: ?Tego, co Ja czynię, ty teraz nie rozumiesz, ale później to będziesz wiedział?. Rzekł do Niego Piotr: ?Nie, nigdy mi nie będziesz nóg umywał?.

Odpowiedział mu Jezus: ?Jeśli cię nie umyję, nie będziesz miał udziału ze Mną?. Rzekł do Niego Szymon Piotr: ?Panie, nie tylko nogi moje, ale i ręce, i głowę?.

Powiedział do niego Jezus: ?Wykąpany potrzebuje tylko nogi sobie umyć, bo cały jest czysty. I wy jesteście czyści, ale nie wszyscy?. Wiedział bowiem, kto Go wyda, dlatego powiedział: ?Nie wszyscy jesteście czyści?.

A kiedy im umył nogi, przywdział szaty, i gdy znów zajął miejsce przy stole, rzekł do nich: ?Czy rozumiecie, co wam uczyniłem? Wy Mnie nazywacie ?Nauczycielem? i ?Panem? i dobrze mówicie, bo nim jestem. Jeżeli więc Ja, Pan i Nauczyciel, umyłem wam nogi, to i wyście powinni sobie nawzajem umywać nogi. Dałem wam bowiem przykład, abyście i wy tak czynili, jak Ja wam uczyniłem?.

Oto słowo Pańskie.

Zgwałcona nadzieja

Kiedy nadszedł 13 grudnia 1981 roku wielu nie pogodziło się z odebraną wolnością. Chwiejąca się pod naporem wielkiego społecznego ruchu „Solidarności” władza, pozbawiona w realnej perspektywie „bratniej pomocy” zaangażowanej zbytnio w Afganistanie rzuciła przeciwko narodowi cały aparat przymusu. Tu i ówdzie wybuchały spontaniczne strajki, gdzieniegdzie próbowano wychodzić na ulice, ale nie po to rozpoczyna się operację na taką skalę, aby ustępować choć o krok. Ofiary? Cóż, w oficjalnej propagandzie mniejsze, niż gdyby miało dojść do wydarzeń, o które wcześniej ci sami decydenci bezskutecznie się starali. Na rozkaz z Moskwy władza ludowa …broniła nas przed interwencją Moskwy. Kto nie pamięta tamtych czasów nie zrozumie.

Dziś politycy przekrzykują się co do zasadności wprowadzania stanu wyjątkowego. Kto dał się uwikłać w kolejny „sezon wojny polsko – polskiej” może na tym etapie odpuścić sobie dalszą lekturę tego artykułu. Dziś niektórzy mówią, że stan wojenny spacyfikował społeczeństwo na prawie dekadę. Nic bardziej mylnego. Przez długich osiem lat pacyfikował i kształcił nowe pokolenie, które zbuduje modelowy socjalizm na europejską miarę. Do tego trzeba było dwóch rzeczy. Zniszczyć nadzieję tych, którzy znali ją z „eksplozji solidarności” oraz pod starymi sztandarami, głosami „nowego pokolenia” utrwalić stary porządek.

Odebrana nadzieja po 81 roku już nigdy nie wróciła. Już nic nie było takie samo. Nie ważne już było jakie role naprawdę odgrywali pierwszoplanowi bohaterowie tamtych dni, a jaką ci, po grzbietach których inni doszli do władzy. Historię niestety piszą politycy. Nie życie.

Kiedy dziś wielu mówi o stanie wyjątkowym, szkoda że przy dyskusji o wszystkim co przeżywamy nie mówi się o prawdziwej cenie jaką płacimy za wstrzymanie oddechu przez cały świat. Nie będę się wypowiadał na temat szczegółowych rozwiązań, bo to nie jest moja działka. Chcę jedynie postawić pytanie o nadzieję. We wcześniejszych wpisach zwracałem uwagę na to, że kiedy zwłaszcza my duchowni nie mówimy językiem wiary, to zwyczajnie działamy przeciwko wierze. Każdy z nas w tym trudnym czasie ma swoje role do odegrania. Dlatego patrząc na to, co dzieje się z nadzieją śmiem pytać, czy to przypadek, czy celowe działanie?

Z zegarmistrzowską precyzją są pacyfikowane zachowania, które mogłyby choć trochę pomóc ocalić nadzieję. Nadzieję, że otacza nas piękny świat, że warto walczyć o własną małą firmę, że zwykłe mycie samochodu czy zmiana opon nie zatrzymały naszego życia i świata, że do naszych kościołów kiedyś wróci życie… Że kiedyś to wszystko minie i wszyscy będziemy zaczynać żyć od nowa. Jeśli mówi się nam całą prawdę, a słuchając rządowych rozgłośni co chwilę słyszę komunikaty, by o chińskim wirusie czerpać wiedzę ze sprawdzonych oficjalnych źródeł, to wiele z zachowań, których nam zakazano nie niesie ze sobą żadnego ryzyka. Zatem pytanie wydaje się oczywiste. Nie mówi nam się całej prawdy, czy zabraniając bezpiecznych zachowań chodzi właśnie o złamanie naszej nadziei? Doprowadzenie nas do sytuacji, kiedy jedynym wyznacznikiem naszego życia będą zarządzenia i dekrety, bez prawa zadawania pytań? Tertium non datur… Jeśli prawdą jest, że mamy ogólnoświatowy dramat i potrzeba odpowiedzialnego podejścia nas wszystkich, priorytetem powinno być ocalenie wiary, nadziei i miłości. One dają nadludzką siłę w trudnych czasach. Jeśli to co się dzieje w tle chińskiego wirusa, jest gigantyczną operacją mającą stworzyć „nowy, „wspaniały” świat”, nasze wiara, nadzieja i miłość staną się pierwszoplanowymi celami. Są bowiem przeszkodą w takich działaniach. Póki co, widać gołym okiem jak wiara wielu się chwieje, nadzieja jest gwałcona, a miłość ustępuje lękowi.

Nie wiem, czy z rozmysłu czy z głupoty, ale ten gwałt na nadziei, jaki dokonuje się w wielu aspektach naszego życia sprawi, że za klika lat na nowo nabiorą znaczenia tak dobrze znane nam słowa Ignacego Krasickiego:

?Czegóż płaczesz? ? staremu mówił czyżyk młody ?
Masz teraz lepsze w klatce niż w polu wygody?.
?Tyś w niej zrodzon ? rzekł stary ? przeto ci wybaczę;
Jam był wolny, dziś w klatce ? i dlatego płaczę?.

„Co chcecie mi dać, a ja wam go wydam…?”

PIERWSZE CZYTANIE (Iz 50,4-9a)

Proroctwo o cierpiącym słudze Boga

Czytanie z Księgi proroka Izajasza.

Pan Bóg mnie obdarzył językiem wymownym, bym umiał przyjść z pomocą strudzonemu przez słowo krzepiące. Każdego rana pobudza me ucho, bym słuchał jak uczniowie. Pan Bóg otworzył mi ucho, a ja się nie oparłem ani się nie cofnąłem.

Podałem grzbiet mój bijącym i policzki moje rwącym mi brodę. Nie zasłoniłem mojej twarzy przed zniewagami i opluciem.

Pan Bóg mnie wspomaga, dlatego jestem nieczuły na obelgi, dlatego uczyniłem twarz moją jak głaz i wiem, że wstydu nie doznam.

Blisko jest Ten, który mnie uniewinni. Kto się odważy toczyć spór ze mną? Wystąpmy razem! Kto jest moim oskarżycielem? Niech się zbliży do mnie!

Oto Pan Bóg mnie wspomaga! Któż mnie potępi?

Oto słowo Boże.

PSALM RESPONSORYJNY (Ps 69,8-10.21-22.31 i 33-34)

Refren: W Twojej dobroci wysłuchaj mnie, Panie.

Dla Ciebie bowiem znoszę urąganie, +

hańba twarz mi okrywa. *

Dla braci moich stałem się obcym, +

i cudzoziemcem dla synów mej matki.

Bo gorliwość o dom Twój mnie pożera *

i spadły na mnie obelgi złorzeczących Tobie.

Hańba złamała me serce i sił mi zabrakło, +

czekałem na współczucie, lecz nikt się nie zjawił, *

i na pocieszycieli, lecz ich nie znalazłem.

Domieszali trucizny do mego pokarmu, *

a gdy byłem spragniony, poili mnie octem.

Pieśnią chcę chwalić imię Boga *

i wielbić Go z dziękczynieniem.+

Patrzcie i cieszcie się, ubodzy,

niech ożyje serce szukających Boga. *

Bo Pan wysłuchuje biednych +

i swoimi więźniami nie gardzi.

ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ

Aklamacja: Chwała Tobie, Królu wieków.

Witaj nasz Królu i Zbawicielu,

Ty sam zlitowałeś się nad grzesznymi.

albo:

Witaj, nasz Królu, posłuszny woli Ojca,

jak cichego baranka na zabicie

zaprowadzono Ciebie na ukrzyżowanie.

Aklamacja: Chwała Tobie, Królu wieków.

EWANGELIA (Mt 26,14-25)

Zdrada Judasza

Słowa Ewangelii według świętego Mateusza.

Jeden z Dwunastu, imieniem Judasz Iskariota, udał się do arcykapłanów i rzekł: ?Co chcecie mi dać, a ja wam Go wydam?. A oni wyznaczyli mu trzydzieści srebrników. Odtąd szukał sposobności, żeby Go wydać.

W pierwszy dzień Przaśników przystąpili do Jezusa uczniowie i zapytali Go: ?Gdzie chcesz, żebyśmy Ci przygotowali Paschę do spożycia??

On odrzekł: ?Idźcie do miasta, do znanego nam człowieka i powiedzcie mu: ?Nauczyciel mówi: Czas mój jest bliski; u ciebie chcę urządzić Paschę z moimi uczniami??. Uczniowie uczynili tak, jak im polecił Jezus, i przygotowali Paschę.

Z nastaniem wieczoru zajął miejsce u stołu razem z dwunastu uczniami. A gdy jedli, rzekł: ?Zaprawdę powiadam wam: jeden z was Mnie zdradzi?.

Zasmuceni tym bardzo, zaczęli pytać jeden przez drugiego: ?Chyba nie ja, Panie??

On zaś odpowiedział: ?Ten, który ze Mną rękę zanurza w misie, on Mnie zdradzi. Wprawdzie Syn Człowieczy odchodzi, jak o Nim jest napisane; lecz biada temu człowiekowi, przez którego Syn Człowieczy będzie wydany. Byłoby lepiej dla tego człowieka, gdyby się nie narodził?.

Wtedy Judasz, który Go miał zdradzić, rzekł: ?Czy nie ja, Rabbi?? Mówi mu: ?Tak jest, ty?.

Oto słowo Pańskie.

Słowo o Słowie

Wielka Środa ukazuje już w pełni to, co wydarzy się w najbliższe trzy dni. Maski opadły na dobre. Judasz przejmuje inicjatywę. Nie wiemy, co chciał osiągnąć swoją zdradą. Wiemy natomiast jedno. W całym swym zaangażowaniu jakie miał w Gronie Dwunastu zobaczył, że jeszcze można na tym zarobić. Pismo święte mówi, że był złodziejem. Zwyczajnie. Nawet jeśli nie sprzedał Mistrza dla zysku, zyskiem tym postanowił nie pogardzić. Ów Judasz niestety staje dziś w centrum naszych rozważań.

Ile nam potrzeba srebrników, władzy, zaszczytów, dotacji i innych beneficjów, abyśmy dorobili sobie teorię do naszego życia? Abyśmy usprawiedliwili to, co robimy, bez konieczności odnoszenia naszego życia do Ewangelii? Kiedyś jeden ze studentów prawa cytował mi chińskie przysłowie. Powiadał, że nauczył się tego na studiach. Mówił tak: „Prawo jest jak płot. Wąż się prześlizgnie, tygrys przeskoczy, ale bydło będzie za nim stało…

Otóż czy zdrada Judasza była próbą pokonania tego płotu? Na sposób węża bądź tygrysa? Niezaprzeczalnym jest, że ów apostoł wziął sprawy zbawienia we własne ręce. Nie wiemy, czy „chciał dobrze”, ale mu nie wyszło, czy krzyż Zbawiciela okazał się krzyżem nie do uniesienia? Jedno jest pewne. Jezus wzywa nas do wierności. Zapowiada represje i poniżenie. To prawdziwa cena za wierność Jezusowi. Ubijanie targu z arcykapłanami czy Cesarskim Prokuratorem kończy się jednako.

SŁOWO BOŻE W PRAKTYCE

Ile warta jest nasza wiara, a raczej co musi się stać, abyśmy o niej zapomnieli? Tak chociaż na chwilę. Na dwa tygodnie, z możliwością przedłużenia. Dopóki się nie przyzwyczaimy? Dopóki nie uciszymy resztek wyrzutów sumienia? Jednemu z parlamentarzystów który objął urząd w obecnej kadencji napisałem, że od lat wybieraliśmy ludzi moralnych, aby zmienili politykę, ale polityka zmieniała ich. Życzyłem mu, aby w jego przypadku tak nie było. Kiedyś mieliśmy ideały. Co z nich zostało, kiedy poddaliśmy je próbie strachu i srebrników?

PYTANIE DLA ODWAŻNYCH

Co zostało z moich ideałów?

Zapowiedź zdrady

PIERWSZE CZYTANIE (Iz 49,1-6)

Zbawienie dotrze aż do krańców ziemi

Czytanie z Księgi proroka Izajasza.

Posłuchajcie mnie, wyspy; ludy najdalsze, uważajcie: Pan mnie powołał już z łona mej matki, od jej wnętrzności wspomniał moje imię. Ostrym mieczem uczynił me usta, w cieniu swej ręki mnie ukrył. Uczynił ze mnie strzałę zaostrzoną, utaił mnie w swoim kołczanie.

I rzekł mi: ?Tyś sługą moim, Izraelu, w tobie się rozsławię?. Ja zaś mówiłem: ?Próżno się trudziłem, na darmo i na nic zużyłem me siły. Lecz moje prawo jest u Pana i moja nagroda u Boga mego?. Wsławiłem się w oczach Pana, Bóg mój stał się moją siłą.

A teraz przemówił Pan, który mnie ukształtował od urodzenia na swego sługę, bym nawrócił do Niego Jakuba i zgromadził Mu Izraela. A mówił: ?To zbyt mało, iż jesteś mi sługą dla podźwignięcia pokoleń Jakuba i sprowadzenia ocalałych z Izraela! Ustanowię cię światłością dla pogan, aby moje zbawienie dotarło aż do krańców ziemi?.

Oto słowo Boże.

PSALM RESPONSORYJNY (Ps 71,1-2.3-4a.5-6ab.15 i 17)

Refren: Będę wysławiał Twoją sprawiedliwość.

W Tobie, Panie, ucieczka moja, *

niech wstydu nie zaznam na wieki.

Wyzwól mnie i ratuj w Twej sprawiedliwości, *

nakłoń ku mnie swe ucho i ześlij ocalenie.

Bądź dla mnie skałą schronienia *

i zamkiem warownym, aby mnie ocalić,

bo Ty jesteś moją opoką i twierdzą. *

Boże mój, wyrwij mnie z rąk niegodziwca.

Bo Ty, mój Boże, jesteś moją nadzieją, *

Panie, Tobie ufam od lat młodości.

Ty byłeś moją podporą od dnia narodzin, *

od łona matki moim opiekunem.

Moje usta będą głosiły Twoją sprawiedliwość +

i przez cały dzień Twoją pomoc, *

bo nawet nie znam jej miary.

Boże, Ty mnie uczyłeś od mojej młodości *

i do tej chwili głoszę Twoje cuda.

ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ

Aklamacja: Chwała Tobie, Królu wieków.

Witaj, nasz Królu, posłuszny woli Ojca,

jak cichego baranka na zabicie

zaprowadzono Ciebie na ukrzyżowanie.

Aklamacja: Chwała Tobie, Królu wieków.

EWANGELIA (J 13,21-33.36-38)

Zapowiedź zdrady Judasza i zaparcia się Piotra

Słowa Ewangelii według świętego Jana.

Jezus w czasie wieczerzy z uczniami swoimi doznał głębokiego wzruszenia i tak oświadczył: ?Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam: Jeden z was Mnie zdradzi?. Spoglądali uczniowie jeden na drugiego niepewni, o kim mówi.

Jeden z uczniów Jego, ten, którego Jezus miłował, spoczywał na Jego piersi. Jemu to dał znak Szymon Piotr i rzekł do niego: ?Kto to jest? O kim mówi?? Ten oparł się zaraz na piersi Jezusa i rzekł do Niego: ?Panie, kto to jest??

Jezus odpowiedział: ?To ten, dla którego umaczam kawałek chleba i podam mu?. Umoczywszy więc kawałek chleba, wziął i podał Judaszowi, synowi Szymona Iskarioty. A po spożyciu kawałka chleba wszedł w niego szatan.

Jezus zaś rzekł do niego: ?Co chcesz czynić, czyń prędzej?. Nikt jednak z biesiadników nie rozumiał, dlaczego mu to powiedział. Ponieważ Judasz miał pieczę nad trzosem, niektórzy sądzili, że Jezus powiedział do niego: ?Zakup, czego nam potrzeba na święta?, albo żeby dał coś ubogim. On zaś po spożyciu kawałka chleba zaraz wyszedł. A była noc.

Po jego wyjściu rzekł Jezus: ?Syn Człowieczy został teraz otoczony chwałą, a w Nim Bóg został chwałą otoczony. Jeżeli Bóg został w Nim chwałą otoczony, to i Bóg Go otoczy chwałą w sobie samym, i to zaraz Go chwałą otoczy. Dzieci, jeszcze krótko jestem z wami. Będziecie Mnie szukać, ale jak to Żydom powiedziałem, tak i wam teraz mówię, dokąd Ja idę, wy pójść nie możecie?.

Rzekł do Niego Szymon Piotr: ?Panie, dokąd idziesz??

Odpowiedział mu Jezus: ?Dokąd Ja idę, ty teraz za Mną pójść nie możesz, ale później pójdziesz?.

Powiedział Mu Piotr: ?Panie, dlaczego teraz nie mogę pójść za Tobą? Życie moje oddam za Ciebie?.

Odpowiedział Jezus: ?Życie swoje oddasz za Mnie? Zaprawdę, zaprawdę powiadam ci: Kogut nie zapieje, aż ty trzy razy się Mnie wyprzesz?.

Oto słowo Pańskie.

Słowo o Słowie

Zapowiedź zdrady

Jak silna jest nasza wiara? Zapewne w tym ostatnim czasie nie raz stawiamy sobie takie pytanie. Wszystko byłoby oczywiste, gdybyśmy mogli ?zajrzeć Panu Bogu do biurka?. Usłyszeć wprost jak mówi do nas tak, jak powiedział do Piotra. Mielibyśmy pewność czego On sam oczekuje od nas. Wszak głosy Pasterzy też są podzielone, i w sumieniu każdy z nas szarpany wątpliwościami i osamotniony w tym czasie zamętu musi odpowiedzieć sobie gdzie szukać woli Zbawiciela, gdzie wierność w tym niepewnym czasie, a gdzie czai się zdrada Chrystusa przywdziewająca dziś przeróżne maski.

Aby odpowiedzieć sobie na to podstawowe pytanie, warto nam uświadomić sobie, że Kościół nie zrodził się gdzieś w połowie minionego stulecia. Jest on wspólnotą wiernych założoną przez samego Chrystusa. Mającą orędowników w niebie i zaopatrzoną w moc z wysoka na najtrudniejsze czasy. Kościół przeżył już przecież niejedną zarazę. Przetrwał liczne wojny i prześladowania. Nigdy zaś nie słyszano, aby w trudnych czasach wiara przestała obowiązywać i by wierzący w Pana musieli czekać aż do lepszych czasów.

Kiedy skończy się ten czas próby wielu będzie pytać: ?po co nam Kościół, który się nie przydał na nic, gdy potrzebowaliśmy Boga? Na co nam sakramenty, które zamiast pomagać jedynie przeszkadzały, gdy prymitywny wirus siał postrach wśród ludzi? Czym zajmują się kapłani tej religii, skoro jedyny z nich pożytek był wówczas, gdy się przekwalifikowali na pomoc medyczną?

SŁOWO BOŻE W PRAKTYCE

Jeśli nie umiemy dziś dać odpowiedzi na najtrudniejsze pytania płynącej nie z telewizji czy rządowych dyrektyw, odpowiedzi wiary, pełnej miłości Boga to znaczy, że błądzimy jak błądził Piotr i Judasz. Oni myśleli i kalkulowali tylko po ludzku, w spontanicznym odruchu ulegając złudzeniom, że wiara w trudnym czasie uległa zawieszeniu. ?Panie oddam swe życie za Ciebie?. ?Piotrze, jeszcze tej nocy??. Bez wiary to niemożliwe. Bez wiary męczeństwo, ani nawet ryzyko nie wytrwa próby czasu, bo bać się jest rzeczą ludzką. I Judasz wychodzący, aby to co ma czynić uczynił czym prędzej. Czy spodziewał się śmierci Mistrza in farsy procesu? Jego motywów już nigdy nie poznamy, ale gdyby miał za cel wystawić Mistrza na śmierć haniebną, nie targnął by się na swe życie, gdy wszystko się potoczyło, jak chcieli Uczeni w Piśmie i Arcykapłani. Ludzkie kalkulacje bywają zawodne. Kościół opary na wierze trwa znacznie dłużej, niż nam się wydaje. Zatem? Panie wierzę, lecz zarazem proszę, abyś zaradził memu niedowiarstwu?

PYTANIE DLA ODWAŻNYCH

Czy modlę się o łaskę wiary?

Między miłosierdziem a zdradą

WIELKI PONIEDZIAŁEK 2020

PIERWSZE CZYTANIE (Iz 42,1-7)

Sługa Boży ofiarowany za zbawienie świata

Czytanie z Księgi proroka Izajasza.

To mówi Pan:

?Oto mój sługa, którego podtrzymuję, wybrany mój, w którym mam upodobanie. Sprawiłem, że Duch mój na nim spoczął; on przyniesie narodom Prawo. Nie będzie wołał ni podnosił głosu, nie da słyszeć krzyku swego na dworze. Nie złamie trzciny nadłamanej, nie zagasi knotka o nikłym płomyku. On z mocą ogłosi Prawo, nie zniechęci się ani nie załamie, aż utrwali Prawo na ziemi, a Jego pouczenia wyczekują wyspy?.

Tak mówi Pan Bóg, który stworzył i rozpiął niebo, rozpostarł ziemię wraz z jej plonami, dał ludziom na niej dech ożywczy i tchnienie tym, co po niej chodzą:

?Ja, Pan, powołałem cię słusznie, ująłem cię za rękę i ukształtowałem, ustanowiłem cię przymierzem dla ludzi, światłością dla narodów, abyś otworzył oczy niewidomym, ażebyś z zamknięcia wypuścił jeńców, z więzienia tych, co mieszkają w ciemności?.

Oto słowo Boże.

PSALM RESPONSORYJNY (Ps 27,1.2.3.13-14)

Refren: Pan moim światłem i zbawieniem moim.

Pan moim światłem i zbawieniem moim, *

kogo miałbym się lękać?

Pan obrońcą mego życia, *

przed kim miałbym czuć trwogę?

Gdy mnie osaczają złoczyńcy, *

którzy chcą mnie pożreć,

oni sami, moi wrogowie i nieprzyjaciele *

chwieją się i padają.

Nawet gdy wrogowie staną przeciw mnie obozem, *

moje serce nie poczuje strachu.

Choćby napadnięto mnie zbrojnie, *

nawet wtedy zachowam swą ufność.

Wierzę, że będę oglądał dobra Pana *

w krainie żyjących.

Oczekuj Pana, bądź mężny, *

nabierz odwagi i oczekuj Pana.

ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ

Aklamacja: Chwała Tobie, Królu wieków.

Witaj nasz Królu i Zbawicielu,

Ty sam zlitowałeś się nad grzesznymi.

Aklamacja: Chwała Tobie, Królu wieków.

EWANGELIA (J 12,1-11)

Namaszczenie w Betanii

Słowa Ewangelii według świętego Jana.

Na sześć dni przed Paschą Jezus przybył do Betanii, gdzie mieszkał Łazarz, którego Jezus wskrzesił z martwych. Urządzono tam dla Niego ucztę. Marta posługiwała, a Łazarz był jednym z zasiadających z Nim przy stole. Maria zaś wzięła funt szlachetnego i drogocennego olejku nardowego i namaściła Jezusowi nogi, a włosami swymi je otarła. A dom napełnił się wonią olejku.

Na to rzekł Judasz Iskariota, jeden z uczniów Jego, ten, który Go miał wydać: ?Czemu to nie sprzedano tego olejku za trzysta denarów i nie rozdano ich ubogim?? Powiedział zaś to nie dlatego, jakoby dbał o biednych, ale ponieważ był złodziejem, i mając trzos wykradał to, co składano.

Na to Jezus powiedział: ?Zostaw ją! Przechowała to, aby Mnie namaścić na dzień mojego pogrzebu. Bo ubogich zawsze macie u siebie, ale Mnie nie zawsze macie?.

Wielki tłum Żydów dowiedział się, że tam jest; a przybyli nie tylko ze względu na Jezusa, ale także by ujrzeć Łazarza, którego wskrzesił z martwych. Arcykapłani zatem postanowili stracić również Łazarza, gdyż wielu z jego powodu odłączyło się od Żydów i uwierzyło w Jezusa.

Oto słowo Pańskie

Słowo o Słowie

To niebywałe, jak łatwo manipulować swoim sumieniem, kiedy Chrystusa zepchnie się z pierwszego miejsca w swoim życiu. Judasz był skarbnikiem Grona Dwunastu. Widząc jak Maria przeznacza drogocenny olejek aby namaścić stopy Jezusowi zaczął narzekać, ilu to ubogich można by wesprzeć sprzedając to zbyteczne dobro luksusowe. Dziś jesteśmy mądrzejsi o wydarzenia Wielkiego Tygodnia. Nie te dzisiejsze, bo to oceni Bóg i Historia – nic nie wskazuje, aby można było w perspektywie naszego życia liczyć tu na jakąś jeszcze ludzką instancję – ale te wydarzenia, gdy Zbawiciel został wydany, stracony i zmartwychwstał. Dziś to wszystko wiemy, ale pomyślmy, jak zareagowalibyśmy wtedy?

Spróbujmy na chwilę zamknąć oczy, wyobrazić sobie nagłówki pierwszych stron gazet, tweety znanych ludzi – duchownych i świeckich i falę potępienia od prawa do lewa dla biednej kobiety, która całą swą miłość rzuciła pod stopy Zbawiciela. To spojrzenie oczyma wyobraźni tylko przez chwilę (gdyby trwało dłużej, moglibyśmy poważnie podkopać własną wiarę) uzmysławia nam, że wiarę odstawiliśmy już dawno gdzieś daleko. Odrzuciliśmy dwutysiącletnią Tradycję i stworzyli luźny zbiór zasad w miejsce Dekalogu, który ma nam poprawiać samopoczucie tak raz na dwa – trzy tygodnie. Nie ważne, co Jezus mówi w Ewangelii, czy będzie to na chwałę Bożą czy bardziej na naszą. Ważne, że nas dowartościuje, pomoże poprawić samopoczucie, gdy zapomnieliśmy o własnych zasadach i świętych dogmatach.

Pośród medialnego zgiełku w tych czasach zamętu, czasach, kiedy kryzys dopiero przed nami, wciąż wielu ludzi jeszcze pamięta o Bogu. Szuka, gdzie można się wyspowiadać, przyjąć Eucharystię. Czy jest szansa na udział we mszy świętej niedzielnej i czy jest ktoś, komu trzeba pomóc. Dlatego też pochylam się z miłością nad każdą modlitwą, każdym dobrym uczynkiem i każdym, nawet najmniejszym datkiem, który ludzie składają tak, jak uczył Zbawiciel, gdzie ich prawa ręka nie wie co czyni lewa. Stąd też i moje podziękowania jedynie z imienia, bez nazwisk i sum. Aby ofiarodawcy wiedzieli, że ofiara dotarła. Na Większą Chwałę Bożą, jak olejek wylany na stopy Jezusowe…

SŁOWO BOŻE W PRAKTYCE

Początek Wielkiego Tygodnia przypomina nam, że cokolwiek w świecie by się nie działo, Zbawiciel musi być na pierwszym miejscu. Inaczej nasza miłość bliźniego okaże się nie wiele więcej warta, niż przysięga Piotra, który zapewniał, że gotów jest na śmierć za Zbawiciela. Wszędzie, gdzie Jezus mówi o uczynkach miłosierdzia względem bliźnich, odnosi to do Siebie lub miłości Ojca Niebieskiego. My tymczasem mówimy: „zostaw teraz Boga. Odpuść sobie. Teraz jest czas dla bliźniego”. Okazuje się jednak, że miłosierdzie bez odniesienia do Chrystusa nie wytrzyma próby czasu. Kiedy Judasz wychodził zdradzić Mistrza, inni myśleli, że poszedł obdzielić ubogich jałmużną. Nikt nie podejrzewał zdrady. Czyńmy zatem miłosierdzie ze względu na Zbawiciela, a nie ostentacyjnie głośmy, że nasze datki, dary i ofiary są zamiast kultu Zbawiciela, bo to z miłością Boga i bliźniego niewiele będzie miało wspólnego…

PYTANIE DLA ODWAŻNYCH

Czym motywuję się czyniąc miłosierdzie?

Niedzielne refleksje

Niedziela palmowa 2020

EWANGELIA W CZASIE PROCESJI I POŚWIĘCENIA PALM (Mt 21,1-11)

Wjazd Jezusa do Jerozolimy

Słowa Ewangelii według świętego Mateusza.

Gdy się przybliżyli do Jerozolimy i przyszli do Betfage na Górze Oliwnej, wtedy Jezus posłał swoich uczniów i rzekł im: ?Idźcie do wsi, która jest przed wami, a zaraz znajdziecie oślicę uwiązaną i źrebię z nią. Odwiążcie je i przyprowadźcie do Mnie. A gdyby wam kto co mówił, powiecie: ?Pan ich potrzebuje, a zaraz je puści??.

Stało się to, żeby się spełniło słowo proroka: ?Powiedzcie Córze Syjońskiej: Oto Król twój przychodzi do ciebie łagodny, siedzący na osiołku, źrebięciu oślicy?.

Uczniowie poszli i uczynili, jak im Jezus polecił. Przyprowadzili oślicę i źrebię i położyli na nie swe płaszcze, a On usiadł na nich. A ogromny tłum słał swe płaszcze na drodze, inni obcinali gałązki z drzew i ścielili na drodze. A tłumy, które Go poprzedzały i które szły za Nim, wołały głośno:

?Hosanna Synowi Dawida.

Błogosławiony, który przychodzi w imię Pańskie.

Hosanna na wysokościach?.

Gdy wjechał do Jerozolimy, poruszyło się całe miasto, i pytano: ?Kto to jest?? A tłumy odpowiadały: ?To jest prorok Jezus z Nazaretu w Galilei?.

Oto słowo Pańskie.

MSZA

PIERWSZE CZYTANIE (Iz 50,4-7)

Nie zasłoniłem mojej twarzy przed zniewagami i wiem, że nie doznam wstydu

Czytanie z księgi proroka Izajasza.

Pan Bóg mnie obdarzył językiem wymownym, bym umiał przyjść z pomocą strudzonemu przez słowo krzepiące. Każdego rana pobudza me ucho, bym słuchał jak uczniowie. Pan Bóg otworzył mi ucho, a ja się nie oparłem ani się nie cofnąłem.

Podałem grzbiet mój bijącym i policzki moje rwącym mi brodę. Nie zasłoniłem mej twarzy przed zniewagami i opluciem.

Pan Bóg mnie wspomaga, dlatego jestem nieczuły na obelgi, dlatego uczyniłem twarz moją jak głaz i wiem, że wstydu nie doznam.

Oto słowo Boże.

PSALM RESPONSORYJNY (Ps 22,8-9.17-18a.19-20.23-24)

Refren: Boże mój, Boże, czemuś mnie opuścił?

Szydzą ze mnie wszyscy, którzy na mnie patrzą, *

wykrzywiają wargi i potrząsają głowami:

?Zaufał Panu, niech go Pan wyzwoli, *

niech go ocali, jeśli go miłuje?.

Sfora psów mnie opadła, *

otoczyła mnie zgraja złoczyńców

Przebodli moje ręce i nogi, *

policzyć mogę wszystkie moje kości.

Dzielą między siebie moje szaty *

i los rzucają o moją suknię.

Ty zaś, o Panie, nie stój z daleka: *

pomocy moja śpiesz mi na ratunek.

Będę głosił swym braciom Twoje imię *

i będę Cię chwalił w zgromadzeniu wiernych:

?Chwalcie Pana, wy, którzy się Go boicie, *

niech się Go lęka całe potomstwo Izraela?.

DRUGIE CZYTANIE (Flp 2,6-11)

Chrystus uniżył samego siebie, dlatego Bóg Go wywyższył

Czytanie z Listu świętego Pawła Apostoła do Filipian.

Chrystus Jezus istniejąc w postaci Bożej, nie skorzystał ze sposobności, aby na równi być z Bogiem, lecz ogołocił samego siebie, przyjąwszy postać sługi, stawszy się podobnym do ludzi. A w tym co zewnętrzne uznany za człowieka, uniżył samego siebie, stawszy się posłusznym aż do śmierci, i to śmierci krzyżowej.

Dlatego też Bóg wywyższył Go nad wszystko i darował Mu imię ponad wszelkie imię, aby na imię Jezusa zgięło się każde kolano istot niebieskich i ziemskich, i podziemnych, i aby wszelki język wyznał, że Jezus Chrystus jest Panem ku chwale Boga Ojca.

Oto słowo Boże.

ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ (Flp 2,8-9)

Aklamacja: Chwała Tobie, Królu wieków.

Dla nas Chrystus stał się posłuszny aż do śmierci,

a była to śmierć na krzyżu.

Dlatego Bóg wywyższył Go nad wszystko

i dal Mu imię, które jest ponad wszelkie imię.

Aklamacja: Chwała Tobie, Królu wieków.

EWANGELIA DŁUŻSZA (Mt 26,14 – 27,66)

+ – słowa Chrystusa

E. – słowa Ewangelisty

I. – słowa innych osób pojedynczych

T. – słowa kilku osób lub tłumu

Męka naszego Pana Jezusa Chrystusa według świętego Mateusza.

Zdrada Judasza

E. Jeden z Dwunastu, imieniem Judasz Iskariota, udał się do arcykapłanów i powiedział: I. Co chcecie mi dać, a ja wam Go wydam. E. A oni wyznaczyli mu trzydzieści srebrników. Odtąd szukał sposobności, żeby Go wydać.

Przygotowanie Paschy

W pierwszy dzień Przaśników przystąpili do Jezusa uczniowie i zapytali Go: T. Gdzie chcesz, żebyśmy Ci przygotowali Paschę do spożycia? E. On odrzekł: + Idźcie do miasta, do znanego nam człowieka i powiedzcie mu: Nauczyciel mówi: Czas mój jest bliski; u ciebie chcę urządzić Paschę z moimi uczniami. E. Uczniowie uczynili tak, jak im polecił Jezus, i przygotowali Paschę.

Wyjawienie zdrajcy

Z nastaniem wieczoru zajął miejsce u stołu razem z dwunastu uczniami. A gdy jedli, rzekł: + Zaprawdę powiadam wam: jeden z was Mnie zdradzi. E. Zasmuceni tym bardzo, zaczęli pytać jeden przez drugiego: I. Chyba nie ja, Panie? E. On zaś odpowiedział: + Ten, który ze Mną rękę zanurza w misie, on Mnie zdradzi. Wprawdzie Syn Człowieczy odchodzi, jak o Nim jest napisane; lecz biada temu człowiekowi, przez którego Syn Człowieczy będzie wydany. Byłoby lepiej dla tego człowieka, gdyby się nie narodził. E. Wtedy Judasz, który Go miał zdradzić, powiedział: I. Czy nie ja, Rabbi? E. Odpowiedział mu: + Tak, to ty jesteś.

Ustanowienie Eucharystii

E. A gdy oni jedli, Jezus wziął chleb i odmówiwszy błogosławieństwo, połamał go i dał uczniom, mówiąc: + Bierzcie i jedzcie, to jest Ciało moje. E. Następnie wziął kielich i odmówiwszy dziękczynienie dał im, mówiąc: + Pijcie z niego wszyscy; bo to jest moja Krew Przymierza, która za wielu będzie wylana na odpuszczenie grzechów. Lecz powiadam wam: Odtąd nie będę już pił z tego owocu winnego krzewu aż do owego dnia, kiedy pić go będę z wami nowy, w królestwie Ojca mojego. E. Po odśpiewaniu hymnu wyszli na Górę Oliwną.

Przepowiednia zaparcia się Piotra

Wówczas Jezus rzekł do nich: + Wy wszyscy zwątpicie we Mnie tej nocy. Bo jest napisane: Uderzę pasterza, a rozproszą się owce stada. Lecz gdy powstanę, uprzedzę was do Galilei. E. Piotr Mu odpowiedział: I. Choćby wszyscy zwątpili w Ciebie, ja nigdy nie zwątpię. E. Jezus mu rzekł: + Zaprawdę powiadam ci: Jeszcze tej nocy, zanim kogut zapieje, trzy razy się Mnie wyprzesz. E. Na to Piotr: I. Choćby mi przyszło umrzeć z Tobą, nie zaprę się Ciebie. E. Podobnie zapewniali wszyscy uczniowie.

Modlitwa i trwoga konania

Wtedy przyszedł Jezus z nimi do ogrodu, zwanego Getsemani, i rzekł do uczniów: + Usiądźcie tu, Ja tymczasem odejdę tam i będę się modlił. E. Wziąwszy z sobą Piotra i dwóch synów Zebedeusza, począł się smucić i odczuwać trwogę. Wtedy rzekł do nich: + Smutna jest moja dusza aż do śmierci; zostańcie tu i czuwajcie ze Mną. E. I odszedłszy nieco dalej, upadł na twarz i modlił się tymi słowami: + Ojcze mój, jeśli to możliwe, niech Mnie ominie ten kielich. Wszakże nie jak Ja chcę, ale jak Ty.

E. Potem przyszedł do uczniów i zastał ich śpiących. Rzekł więc do Piotra: + Tak, jednej godziny nie mogliście czuwać ze Mną? Czuwajcie i módlcie się, abyście nie ulegli pokusie; duch wprawdzie ochoczy, ale ciało słabe. E. Powtórnie odszedł i tak się modlił: + Ojcze mój, jeśli nie może ominąć Mnie ten kielich i muszę go wypić, niech się stanie wola Twoja. E. Potem przyszedł i znów zastał ich śpiących, bo oczy ich były senne. Zostawiwszy ich, odszedł znowu i modlił się po raz trzeci, powtarzając te same słowa. Potem wrócił do uczniów i rzekł do nich: + Śpicie jeszcze i odpoczywacie? A oto nadeszła godzina i Syn Człowieczy będzie wydany w ręce grzeszników. Wstańcie, chodźmy; oto się zbliża mój zdrajca.

Pojmanie Jezusa

E. Gdy On jeszcze mówił, oto przyszedł Judasz, jeden z Dwunastu, a z nim wielka zgraja z mieczami i kijami od arcykapłanów i starszych ludu. Zdrajca zaś dał im taki znak: I. Ten, którego pocałuję, to On; Jego pochwyćcie. E. Zaraz też przystąpił do Jezusa, mówiąc: I. Witaj, Rabbi. E. I pocałował Go. A Jezus rzekł do niego: + Przyjacielu, po coś przyszedł? E. Wtedy rzucili się na Jezusa i pochwycili Go. A oto jeden z tych, którzy byli z Jezusem, wyciągnął rękę, dobył miecza i ugodziwszy sługę najwyższego kapłana, odciął mu ucho. Wtedy Jezus rzekł do niego: + Schowaj miecz swój do pochwy, bo wszyscy, którzy za miecz chwytają, od miecza giną. Czy myślisz, że nie mógłbym prosić Ojca mojego, a zaraz wystawiłby Mi więcej niż dwanaście zastępów aniołów? Jakże więc spełnią się Pisma, że tak się stać musi?

E. W owej chwili Jezus rzekł do tłumów: + Wyszliście z mieczami kijami jak na zbójcę, żeby Mnie pochwycić. Codziennie zasiadałem w świątyni i nauczałem, a nie pojmaliście Mnie. Lecz stało się to wszystko, żeby się wypełniły Pisma proroków. E. Wtedy wszyscy uczniowie opuścili Go i uciekli.

Jezus przed Wysoką Radą

Ci zaś, którzy pochwycili Jezusa, zaprowadzili Go do najwyższego kapłana, Kajfasza, gdzie zebrali się uczeni w Piśmie i starsi. A Piotr szedł za Nim z daleka, aż do pałacu najwyższego kapłana. Wszedł tam na dziedziniec i usiadł między służbą, aby widzieć, jaki będzie wynik.

Tymczasem arcykapłani i cała Wysoka Rada szukali fałszywego świadectwa przeciw Jezusowi, aby Go zgładzić. Lecz nie znaleźli, jakkolwiek występowało wielu fałszywych świadków. W końcu stanęli dwaj i zeznali: T. On powiedział: Mogę zburzyć przybytek Boży i w ciągu trzech dni go odbudować. E. Wtedy powstał najwyższy kapłan i rzekł do Niego: I. Nic nie odpowiadasz na to, co oni zeznają przeciwko Tobie? E. Lecz Jezus milczał. A najwyższy kapłan rzekł do Niego: I. Poprzysięgam Cię na Boga żywego, powiedz nam: Czy Ty jesteś Mesjaszem, Synem Bożym? E. Jezus mu odpowiedział: + Tak, Ja Nim jestem. Ale powiadam wam: Odtąd ujrzycie Syna Człowieczego, siedzącego po prawicy Wszechmocnego i nadchodzącego na obłokach niebieskich. E. Wtedy najwyższy kapłan rozdarł swoje szaty i rzekł: I. Zbluźnił. Na cóż nam jeszcze potrzeba świadków? Oto teraz słyszeliście bluźnierstwo. Co wam się zdaje? E. Oni odpowiedzieli: T. Winien jest śmierci. E. Wówczas zaczęli pluć Mu w twarz i bić Go pięściami, a inni policzkowali Go i szydzili: T. Prorokój nam Mesjaszu, kto Cię uderzył?

Piotr zapiera się Jezusa

E. Piotr zaś siedział zewnątrz na dziedzińcu. Podeszła do niego jedna służąca i rzekła: I. I ty byłeś z Galilejczykiem Jezusem. E. Lecz on zaprzeczył temu wobec wszystkich i rzekł: I. Nie wiem, co mówisz. E. A gdy wyszedł ku bramie, zauważyła go inna i rzekła do tych, co tam byli: I. Ten był z Jezusem Nazarejczykiem. E. I znowu zaprzeczył pod przysięgą: I. Nie znam tego Człowieka. E. Po chwili ci, którzy tam stali, zbliżyli się i rzekli do Piotra: I. Na pewno i ty jesteś jednym z nich, bo i twoja mowa cię zdradza. E. Wtedy począł się zaklinać i przysięgać: I. Nie znam tego Człowieka. E. I w tej chwili kogut zapiał. Wspomniał Piotr na słowo Jezusa, który mu powiedział: Zanim kogut zapieje, trzy razy się Mnie wyprzesz. Wyszedł na zewnątrz i gorzko zapłakał.

Wydanie Jezusa Piłatowi

A gdy nastał ranek, wszyscy arcykapłani i starsi ludu powzięli uchwałę przeciw Jezusowi, żeby Go zgładzić. Związawszy Go zaprowadzili i wydali w ręce namiestnika Poncjusza Piłata.

Koniec zdrajcy

Wtedy Judasz, który Go wydał, widząc, że Go skazano, opamiętał się, zwrócił trzydzieści srebrników arcykapłanom i starszym i rzekł: I. Zgrzeszyłem, wydawszy krew niewinną. E. Lecz oni odparli: I. Co nas to obchodzi? To twoja sprawa. E. Rzuciwszy srebrniki do przybytku, oddalił się, potem poszedł i powiesił się. Arcykapłani zaś wzięli srebrniki i orzekli: T. Nie wolno kłaść ich do skarbca świątyni, bo są zapłatą za krew. E. Po odbyciu narady kupili za nie pole garncarza na grzebanie cudzoziemców. Dlatego pole to aż po dziś dzień nosi nazwę Pole Krwi. Wtedy spełniło się to, co powiedział prorok Jeremiasz: Wzięli trzydzieści srebrników, zapłatę za Tego, którego oszacowali synowie Izraela. I dali je za pole garncarza, jak mi Pan rozkazał.

Jezus przed Piłatem

Jezusa zaś stawiono przed namiestnikiem. Namiestnik zadał Mu pytanie: I. Czy Ty jesteś królem żydowskim? E. Jezus odpowiedział : + Tak, Ja nim jestem. E. A gdy Go oskarżali arcykapłani i starsi, nic nie odpowiadał. Wtedy zapytał Go Piłat: I. Nie słyszysz, jak wiele zeznają przeciw Tobie? E. On jednak nie odpowiadał mu na żadne pytanie, tak że namiestnik bardzo się dziwił.

Jezus odrzucony przez swój naród

A był zwyczaj, że na każde święto namiestnik uwalniał jednego więźnia, którego chcieli. Trzymano zaś wtedy znacznego więźnia, imieniem Barabasz. Gdy się więc zebrali, spytał ich Piłat: I. Którego chcecie, żebym wam uwolnił, Barabasza czy Jezusa, zwanego Mesjaszem? E. Wiedział bowiem, że przez zawiść Go wydali. A gdy on odbywał przewód sądowy, żona jego przysłała mu ostrzeżenie: I. Nie miej nic do czynienia z tym Sprawiedliwym, bo dzisiaj we śnie wiele nacierpiałam się z Jego powodu. E. Tymczasem arcykapłani i starsi namówili tłumy, żeby prosiły o Barabasza, a domagały się śmierci Jezusa. Pytał ich namiestnik: I. Którego z tych dwóch chcecie, żebym wam uwolnił? E. Odpowiedzieli: T. Barabasza. E. Rzekł do nich Piłat: I. Cóż więc mam uczynić z Jezusem, którego nazywają Mesjaszem? E. Zawołali wszyscy: T. Na krzyż z Nim! E. Namiestnik odpowiedział: I. Cóż właściwie złego uczynił? E. Lecz oni jeszcze głośniej krzyczeli: T. Na krzyż z Nim! E. Piłat widząc, że nic nie osiąga, a wzburzenie raczej wzrasta, wziął wodę i umył ręce wobec tłumu, mówiąc: I. Nie jestem winny krwi tego Sprawiedliwego. To wasza rzecz. E. A cały lud zawołał: T. Krew Jego na nas i na dzieci nasze. E. Wówczas uwolnił im Barabasza, a Jezusa kazał ubiczować i wydał na ukrzyżowanie.

Król wyśmiany

Wtedy żołnierze namiestnika zabrali Jezusa z sobą do pretorium i zgromadzili koło Niego całą kohortę. Rozebrali Go z Jego szat i narzucili na Niego płaszcz szkarłatny. Uplótłszy wieniec z ciernia włożyli Mu na głowę, a do prawej ręki dali Mu trzcinę. Potem przyklękali przed Nim i szydzili z Niego, mówiąc: T. Witaj, królu żydowski! E. Przy tym pluli na Niego, brali trzcinę i bili Go po głowie. A gdy Go wyszydzili, zdjęli z Niego płaszcz, włożyli na Niego własne Jego szaty i odprowadzili Go na ukrzyżowanie.

Droga krzyżowa

Wychodząc spotkali pewnego człowieka z Cyreny, imieniem Szymon. Tego przymusili, żeby niósł krzyż Jezusa. Gdy przyszli na miejsce zwane Golgotą, to znaczy Miejsce Czaszki, dali Mu pić wino zaprawione goryczą. Skosztował, ale nie chciał pić.

Gdy Go ukrzyżowali, rozdzielili między siebie Jego szaty, rzucając o nie losy. I siedząc, tam Go pilnowali. A nad głową Jego umieścili napis z podaniem Jego winy: To jest Jezus, król żydowski. Wtedy też ukrzyżowano z Nim dwóch złoczyńców, jednego po prawej, drugiego po lewej stronie.

Wyszydzenie na krzyżu

Ci zaś, którzy przechodzili obok, przeklinali Go i potrząsali głowami, mówiąc: T. Ty, który burzysz przybytek i w trzech dniach go odbudowujesz, ocal sam siebie; jeśli jesteś Synem Bożym, zejdź z krzyża. E. Podobnie arcykapłani z uczonymi w Piśmie i starszymi, szydząc, powtarzali: T. Innych wybawiał, siebie nie może wybawić. Jest królem Izraela: niechże teraz zejdzie z krzyża, a uwierzymy w Niego. Zaufał Bogu: niechże Go teraz wybawi, jeśli Go miłuje. Przecież powiedział: Jestem Synem Bożym. E. Tak samo lżyli Go i złoczyńcy, którzy byli z Nim ukrzyżowani.

Śmierć Jezusa

Od godziny szóstej mrok ogarnął całą ziemię aż do godziny dziewiątej. Około godziny dziewiątej Jezus zawołał donośnym głosem: + Elí, Elí, lemá sabachtháni? E. To znaczy: Boże mój, Boże mój, czemuś Mnie opuścił? Słysząc to, niektórzy ze stojących tam mówili: T. On Eliasza woła. E. Zaraz też jeden z nich pobiegł i wziąwszy gąbkę, napełnił ją octem, włożył na trzcinę i dawał Mu pić. Lecz inni mówili: T. Poczekaj! Zobaczymy, czy przyjdzie Eliasz, aby Go wybawić. E. A Jezus raz jeszcze zawołał donośnym głosem i wyzionął ducha.

Wszyscy klękają i przez chwilę zachowują milczenie.

Po śmierci Jezusa

A oto zasłona przybytku rozdarła się na dwoje z góry na dół; ziemia zadrżała i skały zaczęły pękać. Groby się otworzyły i wiele ciał świętych, którzy umarli, powstało. I wyszedłszy z grobów po Jego zmartwychwstaniu, weszli do Miasta Świętego i ukazali się wielu.

Setnik zaś i jego ludzie, którzy odbywali straż przy Jezusie, widząc trzęsienie ziemi i to, co się działo, zlękli się bardzo i mówili: T. Prawdziwie, ten był Synem Bożym.

E. Było tam również wiele niewiast, które przypatrywały się z daleka. Szły one za Jezusem z Galilei i usługiwały Mu. Między nimi były: Maria Magdalena, Maria, matka Jakuba i Józefa, oraz matka synów Zebedeusza.

Złożenie w grobie

Pod wieczór przyszedł zamożny człowiek z Arymatei, imieniem Józef, który też był uczniem Jezusa. On udał się do Piłata i poprosił o ciało Jezusa. Wówczas Piłat kazał je wydać. Józef zabrał ciało, owinął je w czyste płótno i złożył w swoim nowym grobie, który kazał wykuć w skale. Przed wejście do grobu zatoczył duży kamień i odszedł. Lecz Maria Magdalena i druga Maria pozostały tam, siedząc naprzeciw grobu.

Nazajutrz, to znaczy po dniu Przygotowania, zebrali się arcykapłani i faryzeusze u Piłata i oznajmili: T. Panie, przypomnieliśmy sobie, że ów oszust powiedział jeszcze za życia: Po trzech dniach powstanę. Każ więc zabezpieczyć grób aż do trzeciego dnia, żeby przypadkiem nie przyszli Jego uczniowie, nie wykradli Go i nie powiedzieli ludowi: Powstał z martwych. I będzie ostatnie oszustwo gorsze niż pierwsze. E. Rzekł im Piłat: I. Macie straż: idźcie, zabezpieczcie grób, jak umiecie. E. Oni poszli i zabezpieczyli grób opieczętowując kamień i stawiając straż.

Oto słowo Pańskie.

EWANGELIA KRÓTSZA (Mt 27, 11?54)

Męka naszego Pana Jezusa Chrystusa według świętego Mateusza.

Jezus przed Piłatem

E. Jezusa stawiono przed namiestnikiem. Namiestnik zadał Mu pytanie: I. Czy Ty jesteś królem żydowskim? E. Jezus odpowiedział: + Tak, Ja nim jestem. E. A gdy Go oskarżali arcykapłani i starsi, nic nie odpowiadał. Wtedy zapytał Go Piłat: I. Nie słyszysz, jak wiele zeznają przeciw Tobie? E. On jednak nie odpowiadał mu na żadne pytanie, tak że namiestnik bardzo się dziwił.

Jezus odrzucony przez swój naród

A był zwyczaj, że na każde święto namiestnik uwalniał jednego więźnia, którego chcieli. Trzymano zaś wtedy znacznego więźnia, imieniem Barabasz. Gdy się więc zebrali, spytał ich Piłat: I. Którego chcecie, żebym wam uwolnił, Barabasza czy Jezusa, zwanego Mesjaszem? E. Wiedział bowiem, że przez zawiść Go wydali. A gdy on odbywał przewód sądowy, żona jego przysłała mu ostrzeżenie: I. Nie miej nic do czynienia z tym Sprawiedliwym, bo dzisiaj we śnie wiele nacierpiałam się z Jego powodu. E. Tymczasem arcykapłani i starsi namówili tłumy, żeby prosiły o Barabasza, a domagały się śmierci Jezusa. Pytał ich namiestnik: I. Którego z tych dwóch chcecie, żebym wam uwolnił? E. Odpowiedzieli: T. Barabasza. E. Rzekł do nich Piłat: I. Cóż więc mam uczynić z Jezusem, którego nazywają Mesjaszem? E. Zawołali wszyscy: T. Na krzyż z Nim! E. Namiestnik odpowiedział: I. Cóż właściwie złego uczynił? E. Lecz oni jeszcze głośniej krzyczeli: T. Na krzyż z Nim! E. Piłat, widząc, że nic nie osiąga, a wzburzenie raczej wzrasta, wziął wodę i umył ręce wobec tłumu, mówiąc: I. Nie jestem winny krwi tego Sprawiedliwego. To wasza rzecz. E. A cały lud zawołał: T. Krew Jego na nas i na dzieci nasze. E. Wówczas uwolnił im Barabasza, a Jezusa kazał ubiczować i wydał na ukrzyżowanie.

Wtedy żołnierze namiestnika zabrali Jezusa z sobą do pretorium i zgromadzili koło Niego całą kohortę. Rozebrali Go z szat i narzucili na Niego płaszcz szkarłatny. Uplótłszy wieniec z ciernia, włożyli Mu na głowę, a do prawej ręki dali Mu trzcinę. Potem przyklękali przed Nim i szydzili z Niego, mówiąc: T. Witaj, królu żydowski! E. Przy tym pluli na Niego, brali trzcinę i bili Go po głowie. A gdy Go wyszydzili, zdjęli z Niego płaszcz, włożyli na Niego własne Jego szaty i odprowadzili Go na ukrzyżowanie.

Droga krzyżowa

Wychodząc, spotkali pewnego człowieka z Cyreny, imieniem Szymon. Tego przymusili, żeby niósł krzyż Jezusa. Gdy przyszli na miejsce zwane Golgotą, to znaczy Miejsce Czaszki, dali Mu pić wino zaprawione goryczą. Skosztował, ale nie chciał pić. Gdy Go ukrzyżowali, rozdzielili między siebie Jego szaty, rzucając o nie losy. I siedząc, tam Go pilnowali. A nad głową Jego umieścili napis z podaniem Jego winy: To jest Jezus, król żydowski. Wtedy też ukrzyżowano z Nim dwóch złoczyńców, jednego po prawej, drugiego po lewej stronie.

Wyszydzenie na krzyżu

Ci zaś, którzy przechodzili obok, przeklinali Go i potrząsali głowami mówiąc: T. Ty, który burzysz przybytek i w trzech dniach go odbudowujesz, wybaw sam siebie; jeśli jesteś Synem Bożym, zejdź z krzyża!. E. Podobnie arcykapłani z uczonymi w Piśmie i starszymi, szydząc, powtarzali: T. Innych wybawiał, siebie nie może wybawić. Jest królem Izraela: niechże teraz zejdzie z krzyża, a uwierzymy w Niego. Zaufał Bogu: niechże Go teraz wybawi, jeśli Go miłuje. Przecież powiedział: Jestem Synem Bożym. E. Tak samo lżyli Go i złoczyńcy, którzy byli z Nim ukrzyżowani.

Śmierć Jezusa

Od godziny szóstej mrok ogarnął całą ziemię aż do godziny dziewiątej. Około godziny dziewiątej Jezus zawołał donośnym głosem: + Elí, Elí, lemá sabachtháni? E. To znaczy: Boże mój, Boże mój, czemuś Mnie opuścił? Słysząc to, niektórzy ze stojących tam mówili: T. On Eliasza woła. E. Zaraz też jeden z nich pobiegł i wziąwszy gąbkę, napełnił ją octem, włożył na trzcinę i dawał Mu pić. Lecz inni mówili: T. Poczekaj! Zobaczymy, czy przyjdzie Eliasz, aby Go wybawić. E. A Jezus raz jeszcze zawołał donośnym głosem i wyzionął ducha.

Wszyscy klękają i przez chwilę zachowują milczenie.

Po śmierci Jezusa

A oto zasłona przybytku rozdarła się na dwoje z góry na dół;

ziemia zadrżała i skały zaczęły pękać. Groby się otworzyły i wiele ciał Świętych, którzy umarli, powstało. I wyszedłszy z grobów po Jego zmartwychwstaniu, weszli do Miasta Świętego i ukazali się wielu. Setnik zaś i jego ludzie, którzy odbywali straż przy Jezusie, widząc trzęsienie ziemi i to, co się działo, zlękli się bardzo i mówili: T. Prawdziwie, Ten był Synem Bożym.

Oto słowo Pańskie.

Słowo o Słowie

Gdyby jeszcze miesiąc temu ktoś nam powiedział, że będziemy celebrować Niedzielę Palmową z pięcioma wiernymi w kościołach, powiedzielibyśmy, że chyba palma mu odbiła. Jednak taka dziś rzeczywistość. Zawsze niedziela Palmowa była ostatnim głosem radości, gdzie przed wydarzeniami Wielkiego Tygodnia rozbrzmiewało „Hosanna Synowi Dawidowemu.” Dziś rozbrzmiewają megafony służbowych pojazdów, które przypominają o rządowych rozporządzeniach, a w kościołach na „szóstego” próbują wbijać się jacyś dziwni ludzie, robiący zdjęcia, w poszukiwaniu sensacji i ewentualnych naruszeń „nowego miru”.

Jak proroczo brzmią dziś słowa Męki Pańskiej, gdzie zabiwszy Zbawiciela Jego wrogowie poszli do Piłata, aby zapieczętować grób i postawić straże. Bo wykradną ciało. Ciekaw zresztą z perspektywy czasu, czy obawiali się zmartwychwstania, czy uważali, że owa grupka wylęknionych uczniów zdolna jest posunąć się do takiej mistyfikacji. Jeśli nawet, to po co? Ono swoją nadzieję złożyli w Jezusie. Po Jego śmierci byli przekonani, że wszystko skończone. Bali się bardziej, niż dziś wielu współczesnych uczniów Zbawiciela.

Zatem, czy dziś też uaktywnieni „działacze” szukający w naszych kościołach sensacji boją się Zmartwychwstania? Tego, że nawet pięcioro wiernych jest i pozostaje na mszy, modląc się także za tych, którzy czuwają w swoich domach?

SŁOWO BOŻE W PRAKTYCE

Niedziela Palmowa w tym roku zapowiada szczególne Triduum i smutną Wielkanoc. Warto więc uświadomić sobie, że Jezus Zmartwychwstał mimo zapieczętowanego grobu. Jego męka i śmierć dała światu Zbawienie.Zatem jeśli i ten trudny czas próby naszej wiary przeżyjemy z Jezusem, Jego Zmartwychwstanie nada nowy blask naszej wierze, ożywi serca i pozwoli przeżyć ten niezwykły czas próby. Trzeba nam tylko modlić się, aby Bóg zachował nas od utraty wiary….

PYTANIE DLA ODWAŻNYCH

Czy modlę się o zachowanie od utraty wiary?

Słowo o Słowie na sobotę

Sobota Dzień Powszedni

PIERWSZE CZYTANIE  (Ez 37,21-28)

Bóg gromadzi rozproszonych

Czytanie z Księgi proroka Ezechiela.

Tak mówi Pan Bóg:

?Oto wybieram Izraelitów spośród ludów, do których pociągnęli, i zbieram ich ze wszystkich stron, i prowadzę ich do ich kraju. I uczynię ich jednym ludem w kraju, na górach Izraela, i jeden król będzie nimi wszystkimi rządził, i już nie będą tworzyć dwóch narodów, i już nie będą podzieleni na dwa królestwa.

I już nie będą się kalać swymi bożkami i wstrętnymi kultami, i wszelkimi odstępstwami. Uwolnię ich od wszystkich ich wiarołomstw, którymi zgrzeszyli, oczyszczę ich i będą moim ludem, Ja zaś będę ich Bogiem.

Sługa mój, Dawid, będzie królem nad nimi i wszyscy oni będą mieć jedynego Pasterza, i żyć będą według moich praw, i moje przykazania zachowywać będą i wypełniać. Będą mieszkali w kraju, który dałem słudze mojemu, Jakubowi, w którym mieszkali wasi przodkowie. Mieszkać w nim będą, oni i synowie, i wnuki ich na zawsze, a mój sługa, Dawid, będzie na zawsze ich władcą.

I zawrę z nimi przymierze pokoju: będzie to wiekuiste przymierze z nimi. Założę ich i rozmnożę, a mój przybytek pośród nich umieszczę na stałe. Mieszkanie moje będzie pośród nich, a Ja będę ich Bogiem, oni zaś będą moim ludem. Ludy zaś pogańskie poznają, że Ja jestem Pan, który uświęca Izraela, gdy mój przybytek będzie wśród nich na zawsze?.

Oto słowo Boże.

PSALM RESPONSORYJNY  (Jr 31,10.11-12ab.13)

Refren: Pan nas obroni, tak jak pasterz owce.

Słuchajcie, narody, słowa Pana, *

głoście na dalekich wyspach i mówcie:

?Ten, co rozproszył, zgromadzi Izraela *

i będzie czuwał nad nim jak pasterz nad swą trzodą?.

Pan bowiem uwolni Jakuba, *

wybawi go z ręki silniejszego od niego.

Przyjdą i będą wykrzykiwać radośnie na wyżynie Syjonu *

i rozradują się błogosławieństwem Pana.

Wtedy ogarnie dziewicę radość wśród tańca *

i młodzieńcy cieszyć się będą ze starcami.

Zamienię bowiem ich smutek w radość, *

pocieszę ich i rozweselę po ich troskach.

ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ  (Ez 18,31)

Aklamacja: Chwała Tobie, Słowo Boże.

Odrzućcie od siebie wszystkie grzechy

i utwórzcie sobie nowe serca i nowego ducha.

Aklamacja: Chwała Tobie, Słowo Boże.

EWANGELIA  (J 11,45-57)

Jezus umrze, aby zgromadzić rozproszone dzieci Boże

Słowa Ewangelii według świętego Jana.

Wielu spośród Żydów przybyłych do Marii, ujrzawszy to, czego Jezus dokonał, uwierzyło w Niego. Niektórzy z nich udali się do faryzeuszów i donieśli im, co Jezus uczynił.

Wobec tego arcykapłani i faryzeusze zwołali Najwyższą Radę i rzekli: ?Cóż my robimy wobec tego, że ten człowiek czyni wiele znaków? Jeżeli Go tak pozostawimy, to wszyscy uwierzą w Niego, i przyjdą Rzymianie, i zniszczą nasze miejsce święte i nasz naród?. Wówczas jeden z nich, Kajfasz, który w owym roku był najwyższym kapłanem, rzekł do nich: ?Wy nic nie rozumiecie i nie bierzecie tego pod uwagę, że lepiej jest dla was, gdy jeden człowiek umrze za lud, niż miałby zginąć cały naród?.

Tego jednak nie powiedział sam od siebie, ale jako najwyższy kapłan w owym roku wypowiedział proroctwo, że Jezus miał umrzeć za naród, a nie tylko za naród, ale także, by rozproszone dzieci Boże zgromadzić w jedno. Tego więc dnia postanowili Go zabić.

Odtąd Jezus już nie występował wśród Żydów publicznie, tylko odszedł stamtąd do krainy w pobliżu pustyni, do miasteczka, zwanego Efraim, i tam przebywał ze swymi uczniami.

A była blisko Pascha żydowska. Wielu przed Paschą udawało się z tej okolicy do Jerozolimy, aby się oczyścić. Oni więc szukali Jezusa i gdy stanęli w świątyni, mówili jeden do drugiego: ?Cóż wam się zdaje? Czyżby nie miał przyjść na święto??

Arcykapłani zaś i faryzeusze wydali polecenie, aby każdy, ktokolwiek będzie wiedział o miejscu Jego pobytu, doniósł o tym, aby Go można było pojmać.

Oto słowo Pańskie.

Słowo o Słowie

Temat: ?Rozproszone dzieci Boże?

Przed chwilą odebrałem telefon od kolegi z Kenii. Księdza, z którym kiedyś studiowałem. Odwiedzaliśmy się zarówno w Kenii jak i on bywał wielokrotnie w Polsce. Rozmawialiśmy o sytuacji Kościoła w naszych krajach. W jego diecezji kościoły pozamykane. W kraju, gdzie jest bardzo młode społeczeństwo, gdzie malaria i inne niebezpieczne choroby co roku pozbawiają życia setki tysięcy ludzi. Średnia długość życia to 42 lata? Jak postrzegają zamknięcie kościołów w związku z pojawieniem się pojedynczych przypadków chińskiego wirusa? Krótko i na temat. Za kilka miesięcy wszyscy nieżyczliwi Kościołowi będą głośno argumentować, że Kościół nie jest niezbędny i bez niego da się żyć.

Dziś jak nigdy w czasach nowożytnych w Polsce mamy poczucie, że dzieci Boże zostały rozporoszone. Nie zmienią tego licznie transmitowane nabożeństwa i msze, a już na pewno nie obszerne zapewnienia duchownych, żeby ?siedzieć w domu, bo Pan Bóg jest wszędzie?. Ta prosta prawda wiary jednak nie wystarczy rozproszonym dzieciom Bożym, które zwłaszcza teraz oczekują od kapłanów wyjścia ze swojej strefy komfortu. Nie zmienią tego też datki na sprzęt dla szpitali od duchownych, szycie maseczek czy inne szlachetne dzieła. To wszystko jest ważne, ale przecież wszystko co mamy w sferze materialnej mamy od wiernych. Kościół w Polsce utrzymuje się z ofiar, zatem jeśli coś komuś jako księża ofiarujemy, to jest to jedynie redystrybucja ofiar wiernych.

Od nas ludzie oczekują świadectwa wiary w Boga, a nie redystrybucji lęku i rządowych komunikatów. Jest dla nas wyzwaniem w tych czasach, jak nie łamać zasad ustanowionych przez osoby odpowiedzialne za nasze bezpieczeństwo i jednocześnie nie porzucić Bożych owieczek pozostających pod naszą pieczą. Wszak Jezus uczył czym różni się Dobry Pasterz od najemnika.

SŁOWO BOŻE W PRAKTYCE

W tych czasach my jako kościół zostaliśmy bardzo rozproszeni. Z całą pewnością tych piór rozsypanych na wietrze nikt już nie pozbiera. Nic już nie będzie takie samo. Naśmiewanie się z tych, którzy wierzą, że Bóg uchroni ich przed zarażeniem, lekceważenie modlitwy i sakramentów świętych, straszenie wiernych było do tej pory domeną skrajnie lewicowych polityków. Dziś milczą. Siedzą wygodnie przed telewizorami i ekranami komputerów, popijają swoje ulubione drogie trunki i wznoszą toast za tych, którzy dziś mówią ich językiem i ich wyręczają. Czas pokaże, czy skutecznie. Bóg ma swoje plany i pragnie zjednoczyć na nowo rozproszone dzieci Boże. Zatem módlmy się dalej, aby Bóg uchował nas od zarazy i utraty wiary?

PYTANIE DLA ODWAŻNYCH

Jak mówię o wierze w tym czasie próby?

Co się stało z pokoleniem JPII”

To już piętnaście lat. Wtedy też świat wstrzymał oddech. Pamiętam do dziś osiedlowego „dresika”, klęczącego gdzieś pośrodku kościoła. Poszliśmy otworzyć świątynię, kiedy oficjalnie podano, że Nasz ukochany Jan Paweł II odszedł do domu Ojca. Klęczał skulony i płakał… Łzy spływały mu po policzkach, ale wiedział gdzie szukać miejsca na ziemi, które da ukojenie i nadzieję. Pamiętam moje rozmowy z młodzieżą, której wtedy posługiwałem. To nie była rozpacz. To były łzy spełnienia, takie, jak spływają po policzkach, gdy dzieje się coś nieuniknionego, jak przy pożegnaniu, ale tylko na jakiś czas. Jak wówczas, kiedy opuszcza się dom rodzinny, aby się usamodzielnić, kiedy żegna się przyjaciela, który wyjeżdża gdzieś hen daleko. „Teraz tylko pozostaje nam wypełnić to, czego nauczał…”. Tak mówili młodzi ludzie, których wtedy spotykałem.

Kibice zwaśnionych drużyn wiązali ze sobą klubowe szaliki, ludzie gromadzili się spontanicznie w kościołach na modlitwie, i nawet kierowcy mieli wtedy dla siebie więcej wyrozumiałości. Tak nas nauczał. Stacje telewizyjne i media elektroniczne przypominały jego naukę, a pogrzeb Ojca zgromadził najważniejsze osobistości ze świata. Lud, który patrzył jak wiatr wiejący na Placu zamyka Księgę na trumnie zmarłego papieża odczytywał w tym znaki czasu. Santo Subito! Natychmiast ogłosić go świętym! Wszak już za życia Jana Pawła II wielu opowiadało, jakich łask doznawali od Boga po spotkaniu z Papieżem Tymczasem „na salonach” trwała dyskusja, której głównym przesłaniem było, że nie ma co się przejmować emocjami tłumu, wszak lepiej zaczekać co z tego wyniknie. Bóg dawał poruszenie wody wypływającej z Przybytku, a gromada wiernych łamana paraliżem grzechu czekała, aby ktoś podszedł i wprowadził ich do ożywczej wody. Powstawały tu i ówdzie przy parafiach wspólnoty. Szkoły i uczelnie przyjmowały imię Wielkiego Polaka. Stawiano pomniki, urządzano pielgrzymki, lecz z całego nauczania ci, co dyskutowali o emocjach tłumu najchętniej mówili o kremówkach i papieskich kajakach. Jego nauczanie odchodziło w niebyt. Książki, encykliki, listy? A któż by to wszystko czytał       .

Z czasem rozeszły się tłumy opłakujące Papieża. Lud, który go opłakiwał, dostał o co prosił. Santo Giovanni Paolo II. I tyle w temacie. Salony zajęły się innymi sprawami. Kto wie, rozumie, a kto nie ma pojęcia, niech nie próbuje zrozumieć.

Dziś też świat wstrzymał oddech i aż trudno uwierzyć po piętnastu latach, że spotykasz na ulicy tych samych znanych ci ludzi, których kiedyś nazwano Jego pokoleniem, ale oni już wyrośli z tamtych dziecięcych uczuć. Jakby wychowywani bez ojca i bez matki. Niekiedy spuszczają smutno głowę, nie chcąc nikogo oskarżać, czasem wprost mówią, że nie chcą o tym rozmawiać. Stare pomniki pokrywa ciemna powłoka czasu. Jeden czasem czerwoni działacze obleją jakąś farbą, na inny pseudoartyści założą szubienicę. A my? Po piętnastu latach z minami jak na pogrzebie małego Pana Michała. Zrezygnowani, czasem lekko wzruszeni, gdy jakiś natchniony kaznodzieja przypomni znane nam słowa odnosząc je do Papieża. „Larum grają! wojna! nieprzyjaciel w granicach! a ty się nie zrywasz? szabli nie chwytasz? na koń nie siadasz? Co się stało z tobą, żołnierzu.?

O czym się dziś mówi na salonach? Kto czytać potrafi i ma dostęp do Internetu, powtarzać mu tego nie trzeba. Opustoszałe kościoły, dramatyczne, czasem pełne goryczy wpisy wiernych stanowią ciężar, z jakim kiedyś będziemy musieli pójść na Sąd Najwyższego. Co gorsze, będziemy musieli żyć z tym poczuciem, że po raz kolejny postanowiliśmy „czekać”, kiedy spragniony lud wołał o kruszynę Niebieskiego Chleba.

Wielu dziś pyta, co zrobiłby i powiedział dziś Święty Jan Paweł II? To chyba jednak nie tak. Bo on był nam dany na czas, gdy mogliśmy go mieć i słuchać. Jeśli tamten czas nas nie przygotował do obecnej chwili, już niewiele będziemy mogli zrozumieć z tego, co się dzieje. Rozproszeni, poranieni duchowo, z poczuciem opuszczenia wciśnięci w Internet. Wypatrujący znaków nadziei, jak ta młoda dziewczyna, której nie przerosły obowiązki Prezesa, bo postanowiła zamknąć Biuro i iść do ludzi, którzy potrzebują pomocy. Jak harcerze, którzy też pragną pomagać starszym ludziom, „zapuszkowanym” w domach i jak nigdy samotnych. Pasterz powinien pachnieć owcami, mawiał papież Franciszek, ale to też było chyba jeszcze przed tzw. pandemią?