Egzaminy gimnazjalne dobiegły końca. Uff, wielu odetchnęło z ulgą, bo przecież udało się zniwelować pierwszą falę protestu jednej z oświatowych central związkowych i zwiększyć pozycję przetargową jednych nad drugimi przed egzaminami ósmoklasistów. Jednak jak w typowej walce, gdzie nie liczy się już nawet rachunek zysków i strat, byleby dalej, na oślep i do przodu, do puli walki w wojnie polsko – polskiej wciągani są już maturzyści. Tym razem nie pójdzie tak łatwo, więc choć set drugi tego nierównego starcia w postaci egzaminów klas ósmych wydaje się przegrany, właśnie pojawia się szansa na dwa do jednego, jeśli uda się zablokować przeprowadzenie matur. Co będzie dalej? Trzy do jednego, jeśli strajkujący nie otrzymają zapłaty za czas protestu, wszak trzeba za coś żyć, a jeśli wierzyć że pensje nauczycielskie są głodowe, raczej z oszczędności żyć się nie da, czy dwa do dwóch, jeśli samorządy znajdą sposób aby strajkującym zapłacić i przedłużyć protest? Ponieważ obie strony liczą na wygraną, sytuacja raczej zdaje się eskalować, aniżeli uspokajać.

Początkowo obiecałem sobie nie zabierać głosu w sprawie najgłośniejszego od lat protestu, wszak prawie wszystko zostało już powiedziane. Nawet po stronie ludzi Kościoła wielu już zajęło pozycję i zadeklarowało poparcie dla którejś ze stron. Ponieważ jednak „prawie” ponoć robi różnicę, warto chyba jednak zwrócić uwagę na kilka kwestii, których obie zwaśnione strony unikają jak ognia.

Przekazy medialne, także te w Internecie zdają się aż kipieć od socjotechniki. Po jednej stronie wyzwiska od nierobów, porównywanie pensji nauczycieli i innych zawodów co ma się jak pies do jeża. Rozliczanie z czasu przy tablicy i licytacja na to, kto ma dziś w Polsce lepiej, a komu dziś gorzej, jak gdyby walka klas była wciąż główną zasadą polityki. Gdyby nie daty wskazujące, że dzieje się to teraz, można by pomyśleć, że wrócił ’68 smy. Po drugiej szykany względem niestrajkujących i traktowanie uczniów jak zakładników w walce politycznej.

Po drugie, jakimś dziwnym trafem nawet społeczeństwo jest dziś tak podzielone, że każdy ma już zdanie na temat tego, co właśnie się dzieje. Jedni „za nauczycielami”, drudzy zdecydowanie „przeciw”. Nikt chyba nie zauważa, że ci niestrajkujący, ci, którzy przyszli na egzaminy to też NAUCZYCIELE i wcale nie twierdzą, że nie chcą podwyżek. Więc trudno mówić, że to jakaś walka nauczycieli z resztą społeczeństwa, które ma „dość nierobów”.

Po trzecie, nikt już się nie interesuje i nawet nie śledzi, o czym podczas protestów, którymi media zajmują opinię publiczną, rozprawia parlament i jakie nowe podatki wprowadzą nam rządzący, aby mieć za co kupować kolejne głosy i spełniać roszczenia kolejnych grup społecznych. Nikt nie pyta dlaczego rządzący pokazują tabele płac i mówią o nauczycielskich pensjach niewiele mniejszych od ministerialnych zaś nauczyciele pokazują portfele i mówią, że nie mają i nigdy nie mieli takich pieniędzy.

Po czwarte wszystko to zaczyna chyba iść w złym kierunku, i za chwilę nam grozi przekroczenie granicy, po której nic już nigdy nie będzie takie samo. Doniesienia o mobbingu i presji na niestrajkujących, jakieś dziwne akcje, które już nawet nie rykoszetem, lecz chyba bezpośrednio uderzyć mają w uczniów i dać jednej ze stron przewagę. Strajk kiedyś się skończy. Związkowcy i ministrowie uścisną sobie ręce, w świetle jupiterów wszyscy obwieszczą sukces, tylko w pokojach nauczycielskich boleć będą rany, jakie koledzy i koleżanki wzajemnie sobie zadali. Będą ciche szemrania i wytykania palcami, będzie atmosfera jak w domu wisielca. Kiedy strajk się skończy trzeba będzie stanąć przed tymi samymi uczniami i znaleźć trudne słowa, o wzajemnym szacunku, odpowiedzialności i o tym, że mimo wszystko warto się uczyć. Nawet jeśli uczniowie zachowają się jak dżentelmeni i nie wypomną nam egzaminów, trzeba będzie uporać się z własnym sumieniem i odpowiedzieć sobie na pytanie, czy wciąż jesteśmy wiarygodni.

Trzeba będzie wreszcie spotkać się z rodzicami, którzy nie raz kosztem własnej kariery, wolnego czasu, nerwów i poświęcenia organizowali protesty, chodzili do urzędów, by jedną czy drugą szkołę ratować przed likwidacją. Trzeba będzie spojrzeć w twarz tym rodzicom, których determinacja uratowała niejedno nauczycielskie miejsce pracy, a dziś dzieci tychże samych rodziców były zakładnikami w jakimś brudnym starciu, w jakiejś politycznej grze.

Szkoda, że o tym w ogóle się nie mówi. Tak, jakby sprawa oświaty, za chwilę służby zdrowia, kiedy indziej rolnictwa i innych grup społecznych była jedynie starciem bratobójczych partii w walce o brukselskie posady. Jak gdyby to wszystko co właśnie się dzieje, było jak mecz na boisku, gdzie z dala od oddolnych dramatów prawdziwie rozgrywający zasiedli na trybunach i obstawiali wynik, wiedząc, że jedyni poszkodowani to będą ci na dole, bo na górze wciąż ma się dobrze zasada, „my nie ruszamy was, a wy nas”.

Kiedy w osiemdziesiątym roku wybuchały strajki, czasem całe miasta były sparaliżowane. Sklepy, komunikacja, szkoły i uczelnie. Zakłady pracy i na wsiach rolnicy. Jednak z tych wszystkich miejsc dobiegały fragmenty refrenu jednej ze strajkowych piosenek: „więcej nas łączy niżby mogłoby nas podzielić…”. Mimo to ludzie byli dla siebie nad wyraz uprzejmi. Strajkującym przynosili jedzenie, kto miał samochód podwoził tych, po których autobus nie przyjechał a na wsiach rolnik nie pomyślał o zmarnowaniu żywności, ale w ramach protestu, nie raz ze swoją krzywdą rozdał za darmo co miał. Przed taką solidarnością, rozumianą nie tylko jako związek zawodowy, i nawet nie jako ruch społeczny krok do tyłu musiała zrobić nawet władza wspierana przez moskiewskich towarzyszy i zbrojna po zęby w pałki i represje.

Dziś ku uciesze przywódców rządzących nieprzerwanie od 1989 roku brukselskich, czy jak kto woli „okrągłostołowych” partii podzieliliśmy się bardziej, niż im jest to potrzebne, aby ze społeczeństwem zrobić wszystko, na co tylko mają ochotę. Zamieniliśmy Ojczyznę w nie tylko już sportową arenę walki, i urządzamy im przedstawienie które nazwałem „brukselskim derby”, bratobójczym starciem ku uciesze opłacanych z Brukseli polityków. Ten bolesny podział będzie szczególnie długo się zabliźniał zwłaszcza w oświacie. Występując przeciwko uczniom staliśmy się zakładnikami polityków. Daliśmy rodzicom powód, aby już więcej żadne z nich nie kiwnęło palcem, gdy los jakiejkolwiek placówki będzie zagrożony, gdy komuś z nauczycieli będzie działa się krzywda. Zamknęliśmy sobie usta i nie bardzo będziemy potrafili zacząć wymagać od innych tego, w czym sami ich zawiedliśmy. Odebraliśmy sobie moralne prawo by mówić o etyce, poświęceniu i służbie dla bliźnich. Nie dlatego, że wielu uważa, że za mało zarabia, ale dlatego, że zapomnieliśmy chyba, że to nie rząd nas zatrudnia i nie rząd nam płaci. Naszymi pracodawcami są rodzice dzieci. Część ich podatków to przecież nasze pensje. Tymczasem o nich zapomnieliśmy i ich dzieci uczyniliśmy zakładnikami.

Kiedy spojrzymy na akty mianowania czy umowy o pracę, zobaczymy, że rząd ma rację i widnieją tak kwoty, o których propaganda głośno mówi w mediach. Jeśli spojrzymy na pensje netto, zobaczymy, że coś się nie zgadza. Warto się więc zastanowić co stało się z całą resztą? Eskalujemy wzajemną wrogość, zapominamy o uczniach, żądamy podwyżek i za nic na świecie nie chcemy zapytać nikogo, dlaczego płacimy tak złodziejskie podatki? Dlaczego koszta pracy sprawiają, że zarabia się grosze, a ktokolwiek by nie rządził w tym wadliwym systemie, będzie miał miliardy na kupowanie głosów? Kolejne „plusy” sprawiają, że grozi nam wojna o socjal, że zamiast myśleć jak uczciwie zarobić na życie, będziemy się zastanawiać, jak zdobyć kolejny zasiłek a nasi uczniowie będą śmiać nam się w twarz, bo bardziej będzie opłacało się żyć z zasiłków niż z uczciwej pracy.

Za chwilę Wielkanoc. Zwykle przed świętami przez ostatnie lata organizowane były spotkania i dzielenie się poświęconym jajkiem – symbolem nowego życia. Może to ostatni taki moment, może dar od Boga w tym skomplikowanym świecie, abyśmy spotkali się razem, powiedzieli sobie „przepraszam” i spokojnie porozmawiali jak nie dać się rozgrywać ludziom o brudnych sercach, jak „odspawać” oświatę od polityki i szukać zrozumienia nie u partyjnych działaczy, ale u rodziców, których dzieciom służymy. Jeśli nie to, jeśli walka ma być aż do zwycięstwa, wszystko jedno czyjego, baczmy, czy już na tym etapie nie będzie to ni nasze ni ich lecz pyrrusowe zwycięstwo…

Pewna majętna wdowa stanęła po zakończeniu swojego żywota u wrót raju. Anioł sprawdził dokładnie personalia, wziął odpowiednie klucze do niebieskiego mieszkania i zaproponował odprowadzenie pod drzwi. Mijali po drodze piękne apartamentowce, od których kobieta nie mogła oderwać wzroku, przeszli przez uroczą dzielnicę domków jednorodzinnych, ale za każdym razem na jej pytanie, czy to tutaj, anioł smutno kiwał głową i za każdym razem odpowiadał, że jeszcze muszą iść dalej. Wreszcie stanęli na peryferiach niebieskiego Jeruzalem. Maleńkie mieszkanko w skromnej kamienicy wywołało u kobiety szok. „Aniele, czy tu się nie pomyliłeś? To niemożliwe? Całą wieczność w tym maleńkim mieszkaniu”. Anioł spuścił głowę i oddając klucze wyszeptał. „Bardzo m i przykro. Zatrudniliśmy najlepszych fachowców i staraliśmy się na miarę nieba, ale z tego co pani przysłała nam z ziemi, nie dało się niczego lepszego zbudować”.

Za nami uroczystość Wszystkich Świętych oraz wspomnienie wszystkich wiernych zmarłych. Miesiąc listopad skłania nas przynajmniej do chwili refleksji nad życiem i śmiercią. Także do refleksji nad świętością. Wielu ludzi żywi swoje osobiste nabożeństwo do którego ze świętych. Jednak jest taki święty, którego kult rozpościera się dalej, niż ktokolwiek mógłby sądzić. Uprawiają go świeccy i duchowni, różnych narodowości i godności. To święty spokój.

W imię świętego spokoju uciszani są ci, którzy mają odwagę nazywać rzeczy po imieniu, w imię świętego spokoju grzech podnosi swoje oblicze i wylega na ulice, w imię świętego spokoju człowiek krzywdzi człowieka, bo wie, że nikt się za pokrzywdzonym nie ujmie. W imię świętego spokoju w wielu krajach Zachodu zatriumfował genderyzm, homopropaganda, aborcjonizm i wszelkie odmiany cywilizacji śmierci. Dziś nie dziwią nas już opustoszałe tam kościoły, pozamieniane na bary, dyskoteki i meczety. Kult świętego spokoju ma się dobrze zresztą chyba nie tylko w chrześcijaństwie, choć pośród tych, co zowią siebie uczniami Mistrza z Nazaretu, ów kult wydaje się być namacalnym dowodem braków postępu w nauce.

Święty spokój sprawił, że słowa „nawracanie”, „apologetyka” czy „ewangelizacja” stały się zwiastunami grozy, słowami godnymi heretyków, bo niosącymi zagrożenie dla czci „największego ze świętych”. Kiedy spoglądamy na duchową walkę, jaką toczy wielu świeckich i duchownych, stających w szeregach obrońców normalności, przypominających słowa apostołów, budzących z letargu ospałych i tych, którzy wciąż jeszcze pamiętają, że Kościół trwa już lat dwa tysiące i spośród świętych wyniesionych na chrystusowe ołtarze trudno odnaleźć tych, którzy żywili gorliwe nabożeństwo do świętego spokoju, zaczynamy stawiać sobie kilka prostych pytań.

Czy Ty, święty Janie Pawle II musiałeś mówić o wierze w Chrystusa? Czy warto było zło złem nazywać i wołać w tych radykalnych słowach, że naród, który zabija swoje własne dzieci, jest narodem bez przyszłości? Czy musiałeś krzyczeń na ojczystej ziemi tak, że prasowe tytuły, przed którymi drżą dziś świeccy i duchowni poddały Cię krytyce i nawet wyliczały, ile trzeba zapłacić za twoje wizyty? A Ty, błogosławiony Jerzy, czemuś nie chciał jechać na studia do Rzymu? Wiedziałeś, co cię czeka, wiedziałeś, że ci nie odpuszczą, ale tyś musiał swoje trzy grosze wrzucić mącąc święty spokój. Biskupie Stanisławie, patronie naszej ojczyzny, co Ci przyszło do głowy, by iść na starcie z królem? Trzeba było się spotkać, dać zaprosić na wino, a tyś dla wieśniaków i kilku zbiegłych rycerzy naraził na szwank dobre imię krakowskiego biskupstwa. I po co to było? Nie miłe ci było życie? A ty, Maksymilianie? Nie pomyślałeś, że warto było żyć, dla tych co zostali przy życiu? Modlić się, rozgrzeszać i w sercu nieludzkiego obozu liczyć, że jakimś cudem przeżyjesz, że nie pisana ci męka?

Święci i błogosławieni, co z wami jest nie tak?! Gdzie miłość i cześć dla świętego spokoju? Wasze istnienie jest dziś dla nas wyrzutem. Skargą na nasze milczenie, na uległość, brak wiary. Wasz radykalizm przeraża nas słabeuszy, milczących w zamian za ułudę zaszczytów, za kilka lat świętego spokoju.

Co czeka nas przy spotkaniu z Wami, co zastaniemy tam w niebie? Czy z tego, co tu z ziemi tam żeśmy wysłali starczy nam choćby na lepiankę na peryferiach nieba?

Prawo gościnności leży u podstaw najstarszych kultur świata. Kiedy sięgamy do Biblii, widzimy, że obowiązek udzielenia gościny był jednym z ważniejszych i najstarszych kulturowo nakazów, które kształtowały naszą cywilizację. Dziś nie tylko kultury semickie, ale także nasza staropolska tradycja nakazuje nam stosować zasadę, „gość w dom, Bóg w dom”. Wszak chyba tylko złośliwi, niewrażliwi na tę piękną tradycję ludzie, mający sami niedookreślone intencje, próbowali ją zastąpić przewrotnym powiedzeniem, „gość w dom – pilnuj żony”.

Dzisiaj okazuje się, że kiedy ta prastara zasada gościnności ma być zastosowana do napływających do Europy ludzi z krajów Bliskiego Wschodu i Afryki, na całym Starym Kontynencie i nie tylko, rozgorzały potężne dyskusje, które jak wszystko na to wskazuje zwiastują rychły koniec Europy, jaką znamy. Kiedy kilka miesięcy temu ryzykowałem twierdzenie, że w najbliższych miesiącach, góra kilku latach strefa Schengen przejdzie do historii i przestanie istnieć w praktyce, a koniec Unii Europejskiej jest obecnie bliższy, niż bliski był koniec ZSRR, gdy w Polsce rodziła się Solidarność, wielu uważało to za swoiste polityczne science fiction. Dziś kolejne kraje przywracają kontrolę na granicach, inne zaś w praktyce tracą -miejmy nadzieję, że tylko chwilowo – kontrolę nad swoimi granicami.

Na temat kryzysu migracyjnego powiedziano już chyba wszystko. Nie wszystko przedarło się do szerokiej opinii publicznej, gdyż miłujące pokój i demokrację oraz wolność słowa rządy o proweniencji skręcającej na lewo powoli, cichaczem choć nie w pełni przywracają jeszcze kontrolę na granicach, to dość skutecznie przywracają kontrolę niezależnych wypowiedzi i publikacji, aby wolne od religijnych i tradycyjnych przekonań współczesne społeczeństwa, nie mogły dopuścić się orwellowskiej myślozbrodni.

Co więc sądzić nam na ten temat? Mamy przyjmować, czy nie przyjmować uchodźców? Wielu czuje się zdezorientowanych, ale wielu innych entuzjastycznie wypowiada się o otwarciu granic, jako o szansie, nakazie sumienia i europejskiej solidarności. Myślę więc, że powinniśmy znaleźć jakiś złoty środek. Idea którą się chcę podzielić, nie jest może doskonała, ale patrząc po liczbie zwolenników przyjmowania uciekinierów z Bliskiego Wschodu i Afryki pomoże rozwiązać nam ten kryzys w ciągu kilku tygodni.

Proponuję więc, aby każdy, kto uważa, że należy przyjmować tych ludzi a ma ku temu warunki – poczynając od decydentów i tzw. publicznych autorytetów, zadeklarował ilu uchodźców przyjmie pod swój dach, a my, mniej zdecydowani, wątpiący, czy nawet mający opory spróbujemy ponieść koszty tego eksperymentu na europejskim organizmie. Oczywiście, już widzę, jak wielu zwolenników przyjmowania przybyszów z Krajów Proroka oburza się na moją propozycję i poucza mnie, że powinienem przyjmować ich ja, parafie i zakony. Hm, ciekawe i godne rozważenia, ale chyba ci ludzie lepiej będą czuli się w domach, gdzie nie będzie gorszył ich znak krzyża, odprawiane modły i konserwatywny model życia. Chyba zależy nam wszystkim na stworzeniu im środowiska, gdzie samo sformułowanie „multi kulti” budzi zachwyt i entuzjazm? Myślę, że wówczas, znajdzie się sposób, aby nawet pieniądze zbierane w kościołach na sfinansowanie pobytu uchodźców w domach zwolenników emigracji, nie śmierdziały, lecz okazały się halal.

Co Wy na to? Zapraszam do dyskusji.

Ileż to razy, aby stworzyć coś nowego, warto i należy spojrzeć wstecz na to, co do tej pory udało się skomponować. Sobota o poranku, powinienem zacząć pisać kazanie i uzupełnić kilka rzeczy, na które nie starczyło czasu w ciągu tygodnia. Zbierając myśli przeglądam stare wpisy na blogu. Z utęsknieniem wspominam chwile, kiedy miałem czas, aby w tym miejscu każdego dnia pojawiły się nowe treści. Czytam fragmenty dawnych postów, przeglądam zapisy starych rozmów próbując raz jeszcze zrozumieć odpowiedzialność, jaka spoczywa na nas ludziach, którym Bóg powierzył dar utrwalania i przekazywania swoich myśli słowem pisanym i mówionym.

Najciekawsze jednak okazują się rozmowy, w których w zupełnie innej sytuacji człowiek stara się dawać drugiemu dobre rady, a po czasie czytając te same treści zaczyna ów dialog odnosić bardziej do siebie niż do bliźnich. O tak! Bóg stawiając na naszej drodze dobrych ludzi, przygotowuje nas do tego egzaminu, który kiedyś będziemy mieli zdać przed Nim samym. Tu na ziemi mamy czas, aby być dla siebie dobrymi nauczycielami, braćmi i siostrami w wędrówce przez świat, prowadzącej do miejsca, gdzie przemijające wartości doczesne okażą się niewiele więcej warte niż wczorajsza gazeta. Jakże śmieszne i małe wydaje się z perspektywy wiary poświęcanie czasu i życia na zdobywanie różnymi sposobami rzeczy, z których nic nie zabierzemy ze sobą przechodząc przez granicę istnienia.

Jaką trzeba mieć zainstalowaną „życiową nawigację”, aby dać się ogarnąć duchem tego świata i pędzić przed siebie wprost na zatracenie? Kogo trzeba słuchać, aby komunikaty i ostrzeżenia jakie Dobry Bóg daje nam w czasie tej podróży przez „CB naszego sumienia” ignorować i zagłuszać jak kiedyś zagłuszano „Wolną Europę?

Napisałem kiedyś na tymże blogu: „Ciekawym więc, jak wyglądałby dziś mędrzec, który z zapaloną świecą czy pochodnią zawitałby do naszych szkół, parafii, szpitali i urzędów pytając, czy nie widzieli tu jakiegoś człowieka. Wszakże bycie nawet świetnym specjalistą w danej dziedzinie, to tylko biegłe rzemiosło, bycie zaś specjalistą, który jest człowiekiem, to prawdziwy artyzm na miarę planów Tego, którego Jednorodzony Syn dla nas ludzi, będąc Odwiecznym Bogiem, stał się człowiekiem.” Sobota o poranku i kolejny łyk dobrej, włoskiej kawy. „Przegląd wydarzeń tygodnia” i tych, co dopiero nadejdą: Kazanie, katecheza, koncerty, Pielgrzymka do Włoch i Marsz życia… Spotkałem i spotykam wciąż tylu ludzi, na których wskazałbym owemu mędrcowi, i powiedział: Zobacz, na świecie wciąż żyją jeszcze ludzie, wciąż można spotkać człowieka pisanego przez duże „C”, który czytając Ewangelię uważa ją za treść swojego życia, niepozwalając odłożyć jej na półkę pomiędzy baśnie i pobożne legendy.

Spoglądam przez okno, na chmurzące się niebo, na budzącą się do życia przyrodę niepewne jutro, i tylko ten głos, który dochodzi zza zasnutego chmurami nieba, transmitowany przez przekaźnik ludzkiego sumienia każe mi na nowo pytać samego siebie, „co odpowiesz Bogu, gdy kiedyś cię zapyta, czy byłeś człowiekiem…

Ile warte jest ludzkie życie? Takie pytania stawiamy sobie w sytuacjach, gdy zbrodnia dokonana w jakimkolwiek zakątku globu, nagłośniona za pośrednictwem środków masowego przekazu wzburzy tzw. opinię publiczną. Chcielibyśmy wówczas wierzyć, że tak jak wmawia się to nam od przedszkola, przemoc, terroryzm, zabijanie zawsze spotka się z potępieniem w oczach świata, który po dwóch tragicznych wojnach światowych oraz stanięciu na krawędzi atomowej zagłady w czasach tzw. wyścigu zbrojeń i zimnej wojny zrozumiał, że zabijanie i nienawiść prowadzą donikąd. Rzeczywistość jednak okazuje się diametralnie inna.

Oto kiedy ginie w zamachu dwunastu Europejczyków, świat bez namysłu utożsamia się nie tyle z nimi, co ze szmatławcem gardzącym religią, w tym chrześcijaństwem. Kiedy giną tysiące chrześcijan, tak jak kilka dni temu w Nigerii, tylko dlatego, że są chrześcijanami, świat milczy. Tak wygląda tzw. równość. Niestety, co dnia przekonujemy się, przepraszam, co dnia ludzie, którzy potrafią czytać i słuchać ze zrozumieniem, mogą przekonać się, że owo „szczere oburzenie” wyrażane jest w ściśle określonych sytuacjach, w innych zaś mimo zbrodni dokonywanych na setkach, tysiącach ludzi, ich życie wydaje się w oczach świata o wiele mniej warte. Wielu uważa to za „przeoczenie”, lub zwyczajnie za nieistotne. Czasem inni próbują tłumaczyć, że to dlatego, iż Paryż jest blisko, a Nigeria daleko.

„Żadnej wolności dla wrogów wolności”, głosi dewiza Wielkiej Rewolucji Francuskiej. Od tamtych czasów więc, wszelkiej maści wyzuci z moralności rewolucjoniści, głosiciele libertynizmu i moralnego luzu, stali się jak uwolniony ze zdobytej Bastylii Markiz de Sade (Od nazwiska którego wzięła się nazwa tego, co określamy dziś mianem „sadyzm”) ikoną wolności. Nic więc dziwnego, że na jej przeciwnym biegunie znalazło się chrześcijaństwo. To właśnie ta religia stała stoi dziś na celowniku wszelkiej maści lewackich ideologii, pretendujących do „awangardy wolności”.  Wszystko więc, co niszczy chrześcijaństwo staje się „miarą wolności”. Marsze zboczeńców, bluźniercze przedstawienia, seksualizacja dzieci i młodzieży, propagowanie powszechnego zepsucia. Tak wygląda współczesny front walki przeciwko chrześcijaństwu, i co ważne przeciwko ludzkości. Na tak wyjałowiony grunt trafia więc idea dżihadyzmu. Walki z zepsuciem przy pomocy wszelkich dostępnych środków, w tym przy pomocy terroryzmu.

Tymczasem szerzenie cywilizacji wrogiej życiu, aborcja eutanazja, związki sodomickie zataczają coraz szerszy krąg. Wskaźniki demograficzne w Europie mówią same za siebie. Nasz kontynent wymiera. Wolność rozumiana jako swawolna prowadzi do zguby. Decydenci z wysokości brukselskich gabinetów nawet już tego nie kryją. Oto zakazuje się tradycyjnych żarówek, termometrów rtęciowych, ba, swojego czasu media informowały, że w „trosce o zdrowie dzieci” będzie zakaz sprzedawania chipsów w szkolnych sklepikach, ale na szczeblu europejskim podejmuje się decyzje, że tabletka wczesnoporonna ma być dostępna w aptekach bez recepty. I to w całej Unii, zaś nasi administratorzy mieniący się rządzącymi, potulnie, wbrew zapisom polskiej konstytucji i polskich ustaw zapowiadają, że się podporządkują. Trucizna zabijająca poczętą ludzką istotę, a zarazem mogąca wywołać wyjątkowo opłakane skutki w organizmie kobiety, ma być dostępna niczym tik-taki. Mądremu dość.

Wracając więc do tytułowego zagadnienia, przychodzi do głowy smutna refleksja. Życie życiu nierówne. Na tym Bożym świecie, jest jednak cień nadziei. Jest nim właśnie chrześcijaństwo. Zwalczane zarówno przez lewackich ideologów, jak i terrorystów spod znaku Boko Haram czy ISIS konsekwentnie, gdy jedni karabinami w Nigerii, na Bliskim Wschodzie czy w Azji próbują wymordować uczniów Chrystusa, drudzy w Europie i Ameryce paragrafami, demoralizacją i bluźnierczymi pokazami, uczynić z chrześcijan ludzi drugiej kategorii, by nie przeszkadzali w dalszym szerzeniu cywilizacji śmierci, ci właśnie chrześcijanie, w odpowiedzi na terror organizują nabożeństwa pokutne i przebłagalne, modlą się o pokój a nawet za dusze zamordowanych bluźnierców, i w świecie, gdzie gdzie coraz więcej pojawia się tych, którzy zabijają ludzi w imię Boga, owi chrześcijanie konsekwentnie wyznają Boga, i głoszą wiarę w Boga, który pozwolił się zabić za człowieka, aby zmartwychwstając dać nam nowe życie.