Człowiek. Samotny pył we wszechświecie, czy Pan i Władca, władający ziemią? Wysyłający swe kosmiczne pojazdy w przestrzeń międzyplanetarną, a wkrótce już może nawet w przestrzeń międzygwiezdną, budujący wielkie teleskopy, mające uchwycić chwilę narodzenia całego wszechświata, ingerujący w kod genetyczny i chcący zmieniać naturę, czy zagubiona istota, coraz bardziej samotna, poraniona przez innych ludzi, która uwierzyła, „będzie jak Bóg” jeśli tylko pogwałci Jego odwieczne prawa?
Kim jesteśmy my, ludzie? Koroną dzieła stworzenia, ukształtowaną na Obraz i podobieństwo Stwórcy wg niezgłębionych zamiarów Odwiecznej Mądrości, czy pomyłką natury, psującą świat, który byłby szczęśliwszy, gdyby nas nie było?
Stawiam te pytania w adwentowy wieczór, po tym, jak z Wielkiego Świata znów dotarła wiadomość, że człowiek znów przez chwilę jakby się opamiętał, a raczej zimna kalkulacja brudnej polityki tym razem jeszcze sprawiła, że „Władcy Europy” odrzucili wezwanie, zwane na Salonach zwyczajnie „rezolucją”, aby dzieciobójstwo, planowe gorszenie dzieci i wszelkie zboczenie, nazwać prawami człowieka i upowszechniać po świecie.
Ile trzeba mieć zwykłej zawziętości, jak bardzo trzeba nienawidzić ludzkości, aby mając władzę przez ludzi powierzoną, używać jej przeciwko ludziom i to tym najbardziej bezbronnym?
Szatan, który ongiś zbuntował się przeciw Bogu, już przegrał swoją walkę, stracił stan wiecznego szczęścia znany nam jako niebo. Teraz odmierza tylko czas do końca świata i swą nienawiść do Boga przelewa na Jego dzieci, chcąc jak największą ich liczbę zgładzić, zniszczyć i strącić w głąb piekielnych czeluści, by razem z nim na wieki byli pozbawieni szczęścia, którego pragnienie wypisał w naszych sercach Przedwieczny.
Kim jesteśmy my, ludzie, chcący podbijać, zabijać, panować nad życiem? Dążący do tego, aby projektować ludzi wedle własnych zamiarów? Stwarzający szansę jednym, podczas gdy ją odbieramy milionom innych ludzi? Kim jesteśmy my ludzie, którzyśmy zapomnieli, że Bóg jest Bogiem miłości, który nas, ludzi ukochał nad życie…